grudnia 20, 2020

Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli - Radek Rak

Fantastyka w Galicji.

Przeczytałam Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli, tegorocznego laureata Nike i powiem wam, że ta książka to jest coś wspaniałego. Nie mam pojęcia jak Radek Rak to zrobił, ale to wyglądało jakby on się przeniósł po prostu do czasów Galicji, jakby rozmawiał z ludźmi i jakby znał wszystkie zwyczaje.

Nazwijmy rzecz po imieniu ta książka to kawał dobrej fantastyki. I ta fantastyka jest absolutnie niezwykła, bo jest inspirowana Galicją i czasami rabacji. Panowie żyją na dworach, a chamy gnieżdżą się w chatach i pracują na ich rzecz, klepią biedę i cierpią głód w lata nieurodzaju.

Cham co chciał być Panem.

W tych ciężkich dla polskiego chłopstwa czasach poznajemy Kóbę Szelę, który zawsze chciał być panem. Pewnego razu, wiedziony przez niezwykłe moce i zapomniane słowiańskie legendy, trafia do miejsca w lesie zamieszkiwanego przez węże. Uratował jednego z nich i może wybrać jedno życzenie. Od tego czasu rozpoczyna się legenda o Jakóbie Szeli. Niektórzy chłopi mówią że jest on rozbójnikiem w lasach. Podobno mieszkał u wiedźmy i uczył się zmieniać postacie, a poszukiwaniu wężowego serca schodził nawet do świata podziemi prowadzony przez czarty.

Autor bardzo swobodnie porusza się po słowiańskiej mitologii i demonologii. Również bardzo żywo opisuje Beskidy, bo właśnie w Beskidach ma miejsce większość akcji. Powołał on do życia różne stwory zamieszkujące świat podziemi oraz głębokie lasy. Wszechobecna jest magia. Taki właśnie jest klimat tej książki, oniryczny, tajemniczy i mroźny. To było jak zagłębianie się w kolejne warstwy legend i beskidzkich baśni. 

Wielobarwna i wieloznaczeniowa opowieść.

Cała książka jest napisana absolutnie genialnym językiem stylizowanym na gwarę. Jest to fantastyka, ale z poszanowaniem kultury i zwyczajów ówczesnych czasów. Dzieli się na bardzo krótkie, parostronicowa rozdziały i to sprawiło, że bardzo szybko mi się ją czytało. Autor nawiązuje również do innych tekstów kultury i mruga oczkiem do czytelnika. Tak więc Panie Rak, czapki z głów za Tolkiena. Kto czytał, to na pewno wie o czym mówię. Pokazuje nam ciemne strony ludzkiej natury, erotyczne uniesienia, smutne momenty, ale też zabawne sytuacje z życia wzięte. 

Ta książka ma zarówno swoich zwolenników jak i przeciwników, bo przyznaję, że nie każdemu może się podobać taki stylizowany tekst. Ja tę książkę ugryzłam na raz. Jestem pod ogromnym wrażeniem i na pewno przeczytam też inne książki autora, bo ma olbrzymi talent do operowania słowem pisanym.  

Szczegóły:
Tytuł: Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli
Autor: Radek Rak
Wydawnictwo: Powergraph
Liczba stron: 464
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

grudnia 16, 2020

Japoński amant i wiedźmy z lasu - Nowa Fantastyka nr 12/2020


Publicystyka.

W zastrzyku przyszłości czytamy o pomyśle budowy prawdziwego kosmodromu w Zatoce Tokijskiej. Dla mnie bomba!

Najciekawszy dla mnie tekst publicystyczny to wywiad z Rochem Urbaniakiem. Rozmowa dotyczyła oczywiście malarstwa i pomysłów na połączenie literatury i sztuki. Całość okraszona zdjęciami jego pięknych obrazów. Ciekawa postać i ciekawy wywiad.

Dalej przenosimy się do Japonii, gdzie w tekście Amant z cesarskiego dworu poznajemy opowieść o najsłynniejszym japońskim amancie, księciu Genjim autorstwa Murasaki Shikibu. Mnie takie rzeczy interesują, w sensie azjatyckie klimaty i dalekowschodnia kultura, więc jak najbardziej polecam ten tekst, bardzo interesujący.

Artykuł Re(tro) animacja o starych serialach animowanych przywołał trochę wspomnień. Większość  seriali pochodziła z lat 80 i 90 XX w., części nie kojarzyłam, ale inne wypłynęły z mroku zapomnienia i zaczęłam je mile wspominać, jak np. Piraci mrocznych wód, He-Man. 

Oczywiście jak zawsze polecam felietony i recenzje, a Lil i Put nieźle mnie w tym numerze zaskoczyli.

Proza polska. 

Z prozy polskiej najlepiej czytało mi się opowiadanie Ziemia potworów Pauli Wanarskiej. Jak mnie ta historia wciągnęła! Dlaczego nie ma więcej? Jest to opowieść o Sabeli, dziewczynce, która z rodzicami żyje w wiosce na skraju lasu, lasu pełnego plugastwa i potworów. Przez rude włosy i zielone oczy patrzą na nią jak na jedną ze strasznych wiedźm, które żyją w lesie. Wkrótce dziewczynka będzie zmuszona wejść do lasu i stawić czoła potworom i lękom. Jest to opowieść klasyczna, bardzo klimatyczna z bardzo zaskakującym zakończeniem. Dla mnie świetna. 

Z polskich opowiadań dostajemy też Konserwację Marcina Podlewskiego w klimacie sci-fi, które nie do końca mi przypadło do gustu, ale w ciekawy sposób przedstawia motyw zagięcia czasu. Jest również My Dominiki Węcławek czyli zestaw czterech szortów, super krótkich opowiadań sci-fi.

Proza zagraniczna.

Z prozy zagranicznej najlepszy tekst to Prawdopodobnie Wybranka Kelly Barnhill. Jedenastoletnią Corrinę poznajemy w jej własnej kuchni w otoczeniu kapłanów, którzy przybyli przez portal znajdujący się w szafce pod zlewem aby ją odprowadzić. Corrina jest w innym świecie Księżniczką, tylko musi chwilę zaczekać aż powróci z powrotem do magicznej krainy do której trafiła przez przypadek rok temu. Mijają tygodnie i lata i nikt po nią nie wraca. Życie toczy się dalej, a Corrina zaczyna śnić o Krainie Nibiru. Ale mnie wciągnęła ta opowieść. Świetna koncepcja na opowiadanie, bo często spotykamy opowieści o losach po wpadnięciu do innego świata, ale nie o życiu po jego opuszczeniu. Ja bardzo polecam. 

Pustelnik z Houston Samuel R. Delany to kolejne ciekawe opowiadanie, odważne, z motywem homo, ale w pewnym sensie jakoś za wulgarne dla mnie było. Chociaż wykreowany świat był szalenie ciekawy. Niby trochę post apo, zapomniana religia fejsbuk i kolejny handbuk i płaskoziemcy dochodzący do głosu. Na koniec jest jeszcze Twój spadek, co będzie mieć smak soli Karoliny Furyk, również bardzo dobre i skłaniające do rozmyślań.

Tym razem to proza wypadła lepiej od publicystyki. Ciekawe jak to będzie w zbliżającym się roku.
Czytaj dalej »
0
Etykiety:

grudnia 12, 2020

To ja Szpilka. Klub - Marcin Ciszewski

Bohaterka z pazurem.

Przeczytałam To ja Szpilka. Klub i jestem na tak. Teraz zastanawiam się, dlaczego nigdy wcześniej nie sięgnęłam po książkę Marcina Ciszewskiego. Jestem mega zadowolona z lektury, dawno nie czytałam książki, którą pochłonęłam na raz.

Do samej Szpilki podchodziłam początkowo trochę jak do jeża. Nie mogłam jej wyczaić, ale już wkrótce między nami zaiskrzyło. Szpilka jest policjantką, jest niewysoka, raczej drobna ale ma temperament i potrafi swoje wywalczyć. Do wstąpienia do policji skłoniły ją różne życiowe perypetie, które dotyczą jej oraz jej rodziny w tym najbardziej siostry. Ma też wrodzony talent do pakowanie się w kłopoty. Nie jest też postacią czarno-białą. Oczywiście stara się postępować dobrze i wymierzać sprawiedliwość, ale zdarzają jej się odstępstwa od regulaminu i przymykanie oka na różne przepisy, co może jej zaszkodzić.

Doskonały kryminał.

Teraz prowadzi sprawę zabójstwa znanego pisarza. Ciało znaleziono w parku i posiadało liczne ślady po pogryzieniu przez psy. Wkrótce trafia do ekskluzywnego klubu dżentelmenów, do którego należał jeden z podejrzanych o zabójstwo. Nagle podejrzanych jest kilku. Czyżby to morderstwo łączyło się ze sprawą porwania młodych dziewczyn, których ciała co jakiś czas znajdowała policja?

Olbrzymim plusem tej książki jest to, że nie jest ona przepakowana różnymi wątkami. Fabuła nie przytłacza i wszystko wydaje się bardzo prawdziwe. Jest to naprawdę pomysłowo skonstruowany kryminał i nie odczułam, że są tu jakieś udziwnienia, przez które unosiłabym brwi. Dodatkowo mogę powiedzieć, że książkę się czyta jednym tchem. Uwielbiam Szpilkę, uwielbiam jej skomplikowaną rodzinę i jestem mega ciekawa jej dalszych losów. 


Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu:
Szczególy:
Tytuł: To ja Szpilka. Klub
Autor: Marcin Ciszewski
Wydawnictwo: Warbook
Liczba stron: 368
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

grudnia 01, 2020

Wojna jest zawsze przegrana - Honorata Zapaśnik

 

Polscy reporterzy wojenni opowiadają o tym, czego do tej pory nie ujawnili? Jak to z tym jest?

Lubię czytać historie opowiadane przez wojskowych i reporterów wojennych. Kilka lat temu bardzo zainteresowała mnie książka Anny Wojtachy i przyznam się tu przed wami, że głównie z uwagi na jej nazwisko wśród rozmówców zdecydowałam się na kupienie tego reportażu. Już na wstępie powiem, że książka jest bardzo dobra, ale czy polscy reporterzy wojenni opowiadają o tym czego do tej pory i nie ujawnili? Według mnie nie. Nic nadzwyczajnego i tajnego tu nie ma, ale mimo to bardzo mi się podobały te wywiady. Są poruszające i szalenie ciekawe.

Zacznę od tego, że rozmowy są przeprowadzane z bardzo zróżnicowaną grupą reporterów. Wszyscy byli na różnych frontach i niby większość z nich relacjonowała z tych samych miejsc, ale znajdowali się w nich w różnym czasie. Część dziennikarzy czy operatorów, są to operatorzy starej daty ze złotego okresu reporterów wojennych, a inni są całkiem nowi i zaczęli swoją pracę przy relacjonowaniu Euromajdanu i wojny w Donbasie, która przecież rozpoczęła się niedawno.

Różne zakątki świata, różne konflikty.

Wydaje mi się że takim standardem, jeśli chodzi o reportera wojennego, są reportaże z Afganistanu, Iraku i Strefy Gazy. Z tym wszyscy odbiorcy ich relacji są raczej oswojeni i każdy ma jakieś tam pojęcie co tam się działo. W literaturze i filmie również często nawiązuje się właśnie do tych wojen. Jednak dla mnie mega ciekawe były opowieści osób, które były na przykład w Jugosławii, Bośni, Chorwacji, Serbii. Ogromne wrażenie zrobiła na mnie rozmowa z Jackiem Czarneckim, który nadawał między innymi z Zairu, czyli dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga, i mówił o ludobójstwie. Również bardzo mi się podoba wywiad z Janem Naukowiczem, który jest operatorem telewizyjnym i współpracował między innymi z Waldemarem Milewiczem, który zginął w Iraku.

Starzy wyjadacze i młodzi poszukiwacze prawdy.

Jak bym mogła te książkę podsumować? Każdy w pewnym sensie mówi to samo, opowiada o własnych przeżyciach, własnych emocjach i wiadomo, że każdy miał inne przygody w innych niebezpiecznych sytuacjach. Większość osób obracała się w tych samych kręgach kulturowych np. w Afganistanie, na Kaukazie czy Ukrainie, więc fajnie było porównać to, jak poszczególne osoby sobie radziły i jak zmieniły podejście do wojny. Naprawdę podobały mi się te rozmowy, były w nich trudne emocje, trauma i łapiące za serca opowieści o ludności cywilnej, bohaterach ich reportaży. Widzimy też, niestety jak bardzo Polska była daleko za resztą Europy, jeśli chodzi o finansowanie dziennikarzy.

Jak bardzo taką tematyka lubię i mnie współczesna wojskowość i współczesne problemy geopolityczne ciekawią, więc dla mnie ich relacje były naprawdę świetne. Jeśli ktoś nie wie co robią reporterzy wojenni i z czym się w pracy zmagają, to również bardzo tę książkę polecam. Pomimo tego, że nie dowiedziałam się wielu nowych rzeczy i o wszystkim miałam jakieś pojęcie z tyłu głowy, to książka bardzo mi się podobała i naprawdę polecam.

Szczegóły:
Tytuł: Wojna jest zawsze przegrana
Autor: Honorata Zapaśnik
Wydawnictwo: Otwarte
Liczba stron: 329
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, , ,

listopada 23, 2020

Tęczowa fantastyka - Nowa Fantastyka nr 11/2020

Nowa Fantastyka wydanie LGBT+, numer którego byłam bardzo ciekawa. Czy jestem zadowolona? Opowiadania były super. W numerze jest ich tym razem dość dużo, więc każdy znajdzie coś dla siebie, natomiast publicystyka nie bardzo mnie porwała, choć jest warta uwagi. Koniecznie zwróćcie też uwagę na samą okładkę, świetna jest. Rozpoznajecie wszystkie postacie? 

Publicystyka.

Na wstępie standardowo wita nas Marek Starosta i prawi o chmurach na Marsie. Następnie mamy ciekawy artykuł o Tęczowych złoczyńcach, czyli przedstawianiu w filmie i telewizji osób nieheteronormatywnych w rolach antagonistów. Przytaczanych jest wiele przykładów, postacie z Wonder Woman, Gotham, Skyfall, a nawet Laboratorium Dextera. Dla mnie największą niespodzianką był fragment właśnie o kreskówkach Cartoon Network.

A jak już przy filmie jesteśmy to w sekcji film, jest długi tekst o kultowym już musicalu The Rocky Picture Show z rewelacyjnym Timem Currym. Ktoś zna?

Dalej przyglądamy się twórczości Samuela R. Delany’ego którego określono mistrzem fantastyki queerowej, a o którym ja, przyznaję się, nie słyszałam. Jako czarnoskóry gej, miał osobliwe spojrzenie na świat, co między innymi wpłynęło na jego eksperymentalne formy fantasy.

Afrofuturyzm to określenie czarnego science fiction, które podbija Amerykę. W nurt wpisała się między innymi Czarna pantera z uniwersum Marvela. Wiele rzeczy złożyło się na większy udział Afroamerykanów w przemyśle filmowym i muzycznym, a ten tekst trochę to wyjaśnia.  

Bardzo mi się podobał również tekst z lamusa Kochana, kochana, żyję w tobie o wampirzycy Carmilli. W felietonach Rafał Kosik zastanawia się czy po Nike dla Radka Raka fantastyka wejdzie na salony. Joanna Usowicz pisze o Shi, chińskim szpiegu z bardzo barwnym życiorysem. Lil i Put jak zawsze bawią, a Erpegowe piekiełko przedstawia nowości.

Źródło: Nowa Fantastyka 11/2020

Proza polska.

Teraz czas na prozę. Od razu powiem, że każde z opowiadań posiada jakiś element szeroko rozumianego LGBT+, a jeśli nie jest to główny temat, to zawsze się znajdzie jakiś epizod czy wzmianka.

Jestem bardzo zadowolona z prozy polskiej. Najlepsze opowiadanie to dla mnie Starsi panowie dwaj Michała Gołkowskiego. Jest to opowieść o Ezekielu, który wykonuje wyroki śmierci na polecenie Anioła Śmierci, opowiadanie ma super klimat i rozgrywa się w realiach powieści Komornik. 

Na drugim miejscu uplasował się Witold Jabłoński i jego Tęczowy Jednorożec czyli wszystko już było. To opowiadanie w klimacie średniowiecznym, umiejscowione zaraz po rozbiciu dzielnicowym, a głównym tematem są straszne i niemoralne wg księży rzeczy, które się dzieją na dworze jednego z książąt. Z polskiej prozy jest jeszcze Podróż do wnętrza psa Olgi Niziołek, ale dla mnie za dziwne, za bardzo ekscentryczne z tym motywem wchodzenia do psa, ale niektórym może się podobać.

Proza zagraniczna.

Z prozy zagranicznej najlepsze opowiadanie to utrzymana w klimacie sci-fi Księgarnia na krańcu Ameryki Charlie Jane Anders. Mała księgarnia stoi na granicy Kalifornii i Ameryki, których stosunki są bardzo napięte. Po książki przychodzą ludzie z obu stron granicy, a Molly stara się dobrać dla każdego odpowiedni tytuł. Autentycznie mnie wciągnęło. 

Kolejne warte przeczytania jest Nic tu nie jest z pikseli K.M. Szpary, które w ciekawy sposób porusza temat transpłciowości oraz życia w cyfrowej rzeczywistości. Pozostałe opowiadania to Krótka historia wielorybnictwa z uwagami o starożytnych praktykach Nicasio Andresa Reeda oraz Naszym celem jest nie umrzeć Merca Fenn Wolfmoora.

Ogólnie dobry numer, publicystyka tematycznie mnie nie do końca porwała, ale trochę nowych rzeczy się dowiedziałam. Za to proza super, także polecam się zaopatrzyć i przeczytać.

Czytaj dalej »
0
Etykiety:

listopada 17, 2020

San Francisco. Dziki brzeg wolności - Magda Działoszyńska-Kossow

San Francisco.

San Francisco to kolejna książka z serii amerykańskiej którą kupiłam i która opowiada o mieście. Już na wstępie wam powiem, że rzeczywiście jest to książka o mieście, a w mniejszej części o ludziach i historiach ludzi którzy to miasto zamieszkują. I ma dwie mapy na wklejce! Mapa miasta oraz kawałek stanu. Mapy w książce zawsze dobrze wróżą.

Zasiedlanie zachodniego wybrzeża. 

Zaczynając od początku, jest w tej opowieści pewna chronologia, która mi naprawdę zaimponowała. Jest to książka bardzo spójna, na początku mówi o samych początkach zasiedlania terenów nad Oceanem Spokojnym. Autorka przedstawia pierwszych osadników, którzy docierali do San Francisco drogą morską oraz pierwszych poszukiwaczy złota przeprawiających się przez góry ze wschodu kontynentu. Mowa tu o pierwszych winnicach, żyznych dolinach Kalifornii i przemyśle winiarskim. Powoli zaczynamy odkrywać które części współczesnego San Francisco zaludniły się w pierwszej kolejności i gdzie jakie mniejszości narodowe się skupiały. 

Dobrze opisane procesy urbanistyczne i problemy społeczne.

Miasto od zawsze determinuje gniew ziemi i siły przyrody. Liczne trzęsienia ziemi zmieniały obraz San Francisco oraz samą architekturę jaką można w nim podziwiać. Bardzo zaimponowało mi to, że autorka naprawdę opisuje poszczególne domy, ich architekturę oraz cały układ urbanistyczny. Naświetla też procesy które zachodzą we współczesnym San Francisco oraz w jego wcześniejszych dziejach, jak choćby suburbanizacja czy późniejsza kontrurbanizacja. 

San Francisco zawsze było miastem bardzo tolerancyjnym, więc w jego historii zaznaczone są epizody czarnych (poprawnie jest Afroamerykanów, ale w książce w latach 80' byli oni po prostu czarni), hipisów oraz społeczności LGBT+. Poruszane są różne problemy społeczne jak te dotyczące bezdomnych, którzy kontrastują ze sławną na cały świat Doliną Krzemową i postępem technologicznym. Właśnie problem bezdomności i narkomanii oraz chorób psychicznych jest tu dość mocno zaakcentowany, a miasto od lat ma problemy z tymi zjawiskami.

Wisienka na torcie - Burning Man.

Na sam koniec, co dla mnie osobiście było wisienką na torcie, było przytoczenie Festiwalu Burning Man, który co roku zrzesza tysiące fanów na pustyni Black Rock w Nevadzie. Jeśli nie kojarzycie tego festiwalu to koniecznie sobie wygooglujcie jakieś zdjęcia, bo są absolutnie niesamowite. Kiedyś tam pojadę.

Podsumowując, jest to świetna książka która oddaje ducha San Francisco i jedyne czego mi brakowało, to wątku więzienia Alcatraz i samego mostu Golden Gate. Ale z drugiej strony, dowiedziałam się bardzo dużo rzeczy o samym mieście, o dzielnicach, o ich powstawaniu, o założenia urbanistycznych oraz wizjach ludzi, którzy w nim mieszkają. Bo oczywiście autorka spotykała się z różnymi ludźmi i słuchała ich historii, które są takimi składowymi elementami całego San Francisco. Bo miasto, to też ludzie i ich problemy, różnice ekonomiczne i amerykański sen. Bardzo mi się ta książka podobała i szczerze polecam.

Szczegóły:
Tytuł: San Francisco. Dziki brzeg wolności 
Autor: Magda Działoszyńska-Kossow
Cykl: Seria Amerykańska
Wydawnictwo: Czarne
Liczba stron: 296

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

listopada 13, 2020

Bieguni - Olga Tokarczuk

Drugie podejście do twórczości autorki.

Czytałam Tokarczuk zanim to było modne. Chyba tak to się teraz mówi, żeby komuś zaimponować w towarzystwie, prawda? Parę lat temu rzeczywiście przeczytałam książkę Olgi Tokarczuk Prowadź swój pług przez kości umarłych i bardzo mi się spodobała. Postanowiłam dać kolejnej książce szansę, więc zakupiłam audiobooka Biegunów. Mam z tą książką pewien problem, bo jednocześnie jestem pod wrażeniem, ale równocześnie jej słuchanie nie sprawiło mi jakiejś wielkiej przyjemności. 

Wysmakowana literatura.

Talentu literackiego absolutnie nie mogę Oldze Tokarczuk odmówić. Wszystkie opisy są mega plastyczne, bardzo metaforyczne i jest to też literatura, którą przyswaja się trudno. Treść naszpikowana jest wieloma głębszymi znaczeniami i mimo, że nie do wszystkich fragmentów książki podeszłam z entuzjazmem, to czułam wielką satysfakcję z tego, że słucham dalej i zagłębiam się w te historie różnie pojmowanych podróżników i nomadów.

Wiecie co jest najlepsze? Ja w jednej trzeciej książki stwierdziłam, że absolutnie nie mam pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Początkowo forma książki wydawała mi się nieco dziwna. Składa się z wielu różnych mini opowiadań i one były tematycznie tak bardzo oddalone od siebie, że musiało trochę minąć zanim zaczęłam rozumieć całość. To było jak układanie puzzli, które w kawałkach nic nie znaczą, ale wyłania się z tego jakiś spójny obraz. Były opowieści o sułtanie, o chorwackiej wyspie, o współczesnej o kobiecie we Wrocławiu i tej uwięzionej na lotnisku.

Dziwna i fascynująca estetyka.


Różnorodność i estetyka mnie powaliły. To było jak patrzenie na świat przez krzywe zwierciadło, czy kamerę obscura. Raz dostajemy opowieść marynarza, a zaraz potem opis narządów ludzkich zatopionych w formalinie i wypchanego czarnego lokaja w wersalskim gabinecie osobliwości. Otwierałam szeroko oczy ze zdumienia, bo te skakania z tematu na temat tak cholernie mi się nie kleiły, ale zaraz potem, po zastanowieniu dostrzegałam w tym jakiś turpizm, jakąś satysfakcję z czytania o takich rzeczach i dziwną powykręcana całość.

Jest to książka jedyna w swoim rodzaju. Już prawie miesiąc minął odkąd ją skończyłam, a dalej nie wiem co o niej sądzić i czy jestem bardziej na tak, czy na nie. Jedno jest pewne, jeśli szukacie wysmakowanej, wypieszczonej literatury, która Was zadziwi i wywoła sprzeczne emocje, to Olga Tokarczuk i jej Bieguni, to bardzo dobry wybór.  

Szczegóły:
Tytuł: Bieguni
Autor: Olga Tokarczuk
Wydawnictwo: Literackie
Liczba stron: 451
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

listopada 08, 2020

Szczygieł - Donna Tartt

 

Powieść zakrapiana sztuką.

Szczygieł jest to książka niezwykła. Zaczynając ją czytać zastanawiałam się co w niej takiego jest i dlaczego dostała tyle nagród i wiecie co jest najwspanialsze? Że jest to historia życia Theo, które naznaczone było wielkim cierpieniem, wzlotami i równie bolesnymi upadkami i jest ona w swojej zwykłości naprawdę niezwykła.

Młody 13-letni Theo przeżył atak terrorystyczny w muzeum w Nowym Jorku w którym zginęła jego mama. Niespodziewanie wyniósł z niego pierścień pewnego starszego pana oraz tajemniczy obraz pod tytułem Szczygieł. Tak zaczyna się historia tego chłopca pokrzywdzonego przez los, który trafia do ekskluzywnych rodzin zastępczych, a następnie stacza się na dno narkotykowego świata Las Vegas i wędruje ciemnymi uliczkami Amsterdamu. W doskonały sposób widzimy to, jak otoczenie i towarzysze wpływają na życie Theo. Wkracza również do świata handlowców antykami oraz w niebezpieczny sposób został wplątany w pewną międzynarodową aferę. 

Wielowarstwowa opowieść.

Szczygła można czytać na wielu płaszczyznach. Ta epickość, nawarstwienie problemów i przemyśleń głównego bohatera może przytłaczać. I mnie absolutnie porwał początek w eleganckim domu przy Park Avenue oraz powolne odkrywanie tajemniczego warsztatu na tyłach antykwariatu. Późniejsze przygody w Las Vegas trochę mnie przytłoczyły swoją gwałtownością, kiedy zachwyt sztuką i sam obraz został zasłonięty oparami alkoholu i narkotyków. Jednak tam poznałam Borisa, pół Rosjanina, pół Polaka i trochę Ukraińca, którego postać była jakby złożona ze stereotypów na temat mieszkańców Europy wschodniej. Taki złośliwy duch, namawiający do złego, ale również jedyny przyjaciel, kiedy oboje byli na dnie. I ten w pewnym stopniu toksyczny związek dwójki chłopaków zdefiniował dalsze życie Theo. 

 Szczygieł autorstwa Carela Fabritiusa, Źródło: wikipedia.org
Niezwykłe losy obrazu.

Obraz Szczygieł autorstwa Carela Fabritiusa jest dla Theo skarbem, obsesją i problemem. Definiuje on zachowanie Theo, jest przyczyną problemów oraz uwielbienia. Ulubiony obraz jego matki oraz jak się okazuje obiekt pożądania licznych kolekcjonerów z czarnego rynku. Jednak miałam nadzieję na jego większy udział w fabule. Był on spychany na dalszy plan tak bardzo, że w połowie książki zastanawiałam się co z obrazem, gdzie on jest i po co.  

Współczesna wariacja na temat dziewiętnastowiecznej prozy.

Ta książka ma niesamowity klimat. Z jednej strony jest to opowieść o stracie i odnajdywaniu samego siebie i wybaczeniu sobie swoich błędów. Jest to również książka, która mi na myśl przywodziła taką dziewiętnastowieczna prozę, opowieść dekadencką we współczesnej otoczce. Przemyślaną pod każdym względem, epicką i złożoną. Temu trudno się nie dziwić, skoro autorka pisała ją podobno około 10 lat. I pod względem językowym jest świetna. Nieco brakowało mi tej sztuki, tego częstszego nawiązywania do obrazu i muzeów. Czasem za bardzo plątałam się w rozmyślaniach bohatera. Jednak jest to książka naprawdę bardzo dobra i przemyślana, którą można się delektować i z przyjemnością odkrywać koleje niezwykłego życia chłopca, który pokochał pewien obraz.

Szczegóły:
Tytuł: Szczygieł
Tytuł oryginału: Goldfinch
Autor: Donna Tartt
Wydawnictwo: Znak Literanova
Liczba stron: 848


Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

listopada 02, 2020

Wyspa - Sigríður Hagalín Björnsdóttir


Przesłuchałam w audiobooku Wyspę, książkę, którą jakiś czas temu polecało wiele osób i która podobno wstrząsnęła Islandią. Po skończeniu stwierdzam, że mam z nią pewien problem. Niektóre elementy bardzo mi się podobały, a inne zupełnie nie.

Apokalipsa bez ataku jądrowego.

Zacznę od tego co było interesujące. Islandia straciła kontakt ze światem. Nie działają łączą telefoniczne i internetowe z kontynentem. Nie lądują samoloty z zewnątrz. Islandia prawdopodobnie jest jedyną ostoją ludzkości na świecie. Mamy tu przykład apokalipsy i kryzysu, który się dzieje na naszych oczach. Przedstawione są procesy jakie zachodzą w społeczeństwie, pierwsze niepokoje i zamieszki oraz problemy polityczne. Wbrew pozorom początek końca jest dość łagodny. To było dla mnie zaskakujące, nowe i interesujące.

Grupy społeczne z różnymi problemami.

W tym całym zamieszaniu poznajemy bohaterów, którzy pochodzą z różnych grup społecznych. Niestety do żadnego z bohaterów nie poczułam przywiązania. Żaden mnie nie poruszył i nie chcę to się źle wyrazić, ale ich losy były dla mnie trochę obojętne. Jest skrzypaczka, która ocalała po wybuchu w operze, jest dziewczynka która wstąpiła do bandy dzieciaków okupujących centrum handlowe, są również politycy podejmujący decyzje. Przedstawienie osób z różnych grup społecznych było bardzo ciekawe, bo pokazywało jakie kto ma potrzeby i z jak różnymi problemami się mierzy. Ale w tych historiach zabrakło mi czegoś nieokreślonego, jakiegoś dynamizmu i charakteru. Najbardziej zaciekawił świetny wątek dotyczy wykluczenia społecznego ludzi którzy, rdzennymi Islandczykami nie są, a utknęli na wyspie, szkoda, że nie jest bardziej rozbudowany.

Niepokój i pierwsze zamieszki.

W książce panuje atmosfera lekkiego niepokoju i dezorientacji. Ja sama byłam trochę zdezorientowana i nie wiedziałam w ogóle co się dzieje i dlaczego jest tak, a nie inaczej. Dopiero później wyłania nam się cały obraz i cała sytuacja polityczna i gospodarcza.

Jest to naprawdę ciekawy obraz apokalipsy, która się dzieje na naszych oczach i jestem w stanie zrozumieć dlaczego tyle ludzi tę książkę poleca i zachwala. Mnie niestety nie poruszyła tak jak miałam na to nadzieję. Oczywiście zaciekawiły mnie te wszystkie procesy które zachodziły. Dynamizmu dodały akty przemocy i terroryzmu, bo zdarzały się. 

Książka wyróżnia się wśród innych dystopii podejściem do tematu. Ja daję jej takie 3/5 i czy polecam? Jeśli interesuje was temat post-apo, to na pewno znajdziecie w niej zupełnie inne spojrzenie na koniec świata. Jednak nie jest to opowieść dla osób poszukujących miłej rozrywki. Ta książka skłania do myślenia i do refleksji nad tym, że jeśli taki koniec świata nastąpi, to jednak jesteśmy w czarnej D.  

Szczegóły:
Tytuł: Wyspa
Tytuł oryginału: Eyland
Autor: Sigríður Hagalín Björnsdóttir
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Liczba stron: 288


Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

października 27, 2020

Męstwo - John Gwynne


Męstwo jest to drugi tom serii Wierni i upadli autorstwa Johna Gwynne'a. Z pierwszą częścią tego cyklu miałam pewien problem, bo niby była okej, niby wszystko mi pasowało i wszystko było fajnie przedstawione, to jakoś nie mogłam z tymi bohaterami w ogóle się zżyć.  I mogę stwierdzić, że z częścią drugą mam w pewnym stopniu ten sam problem.

Bohaterowie.

Z bohaterów głównych najbardziej podoba mi się dwójka czyli Corban i jego siostra Cywen. Corban wraz ze swoją wilkunicą i paroma towarzyszami ucieka przed wrogami i kierują się na zachód. W dodatku wszyscy uważają, że jest on Jasną Gwiazdą i zbawcą Ziem Wygnanych, co jest zapisane w jakiej starodawnej przepowiedni. Jak w pierwszej książce ten wątek był tylko lekko zarysowany, tak tym razem mamy już pełniejszy obraz o co w ogóle chodzi. Sam chłopiec bardzo mi się spodobał, bo zmężniał, brał udział w pierwszych potyczkach i nawiązuje tam pierwsze szczenięce romanse. Cywen natomiast pozostała w rękach wroga i razem z nimi wędruje aby walczyć i podbijać kolejne ziemię i być przy okazji przynętą. Jest to naprawdę uparta i złośliwa młoda dziewczyna, która daje popalić wszystkim dookoła. Są również rozdziały dotyczące tych złych oraz innych dobrych wojowników którzy wpadli w niewolę, jak na przykład Maquin. Ale niestety części o pozostałych nie były moimi ulubionymi fragmentami.

Dużo postaci pobocznych.

Ten cykl charakteryzuje się mnogością bohaterów. Jest ich bardzo dużo. Może nie jest to liczba dorównująca Malazańskiej Księdze Poległych, ale bohaterów mamy sporo. Najgorsze jest to, przynajmniej dla mnie, że duża liczba z tych bohaterów pojawia się na chwilę, w króciutkich mini rozdziałach. Najczęściej potem giną albo autor zupełnie nie wraca do tych trzecioplanowy w postaci, które dostały swój kawałek książki. Może sprawia to, że świat wydaje się pełniejszy i większy, ale mnie trochę irytowało.

Klasyczne fantasy.

Jest to naprawdę dobre klasyczne fantasy, w którym dużą rolę odgrywają olbrzymy, które pozostawiły po sobie liczne fortece, zabudowania i tunele pod zamkami oraz magię ziemi. Cała książka opiera się na walce dobra ze złem, walce mrocznych sił upadłych z dobrymi wiernymi.

Jest to lektura długa, może nie pochłaniałam jej na raz, ale czytało się ją całkiem szybko. Za jakiś czas pewnie zabiorę się za kolejną część, bo końcówka całkiem mnie zaintrygowała i naprawdę zachęciła do poznawania dalej tej historii. Jednak muszę stwierdzić, że do połowy tej książki było tak sobie, raz była jakaś akcja, a zaraz potem nieco się wszystko ciągnęło. Książka trzyma dość wysoki poziom, jest dobra, ale nie mogą stwierdzić, że mnie powaliła na kolana. Myślę że wszyscy którzy poszukują jakiegoś klasycznego fantasy będą usatysfakcjonowani. Mnie zainteresowałam na tyle, że za kolejne części prędzej czy później na pewno się zabiorę.  

Szczegóły: 
Tytuł: Męstwo
Tytuł oryginalny: Valour
Cykl: Wierni i upadli
Tom: 2
Autor: John Gwynne
Wydawnictwo: Mag
Liczba stron: 800

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

października 21, 2020

Japoński kryminał i paleokontakt - Nowa Fantastyka nr 10/2020


Na długie wieczory polecam Nową Fantastykę. Ten numer wyróżnił się świetną prozą. Ale od początku…

Publicystyka.

Publicystyka wita nas comiesięcznym zastrzykiem przyszłości Marka Starosty. Potem jest wywiad z Jakubem Małeckim. Znacie? Pewnie, że znacie. Opowiada on o swoich książkach i planach na przyszłość. Z kartek legendarza kontynuuje temat słowiańskiego Matrixa i skupia się na słowiańskich bohaterach.

Na szczególną uwagę zasługują dwa artykuły.

Bardzo zaskoczył, ale jednocześnie zainteresował mnie tekst o japońskim tradycyjnym teatrze Kabuki. Niby coś mi w tym temacie świtało, ale artykuł rozjaśnił sporo wątpliwości i dostarczył potężnej dawki wiedzy. Japonia i jej zwyczaje to fascynujący temat. Kolejny warty uwagi tekst to Starożytni obcy, który mówi o fantastyce i ufologii. Dowiecie się z niego o różnych koncepcjach na temat paleokontaktu oraz postaciach, które są kluczowe w badaniach i szczerzeniu informacji o UFO w popkulturze.

Dodatkowo Lil i Put prezentują się wybornie w dłuższej niż zwykle przygodzie. Standardowo są też ciekawe felietony – wyjątkowość nastolatek poruszył Rafał Kosik. Erpegowe piekiełko informuje o nowościach i jest też sporo recenzji różnych książek i komiksów.

Źródło: NF nr 10/2020

Proza polska.

Z polskich opowiadań najlepsze było to pt. Algorytm życia Marty Sobieckiej. Autorka przenosi nas do Japonii przyszłości, a dodatkowo w czasach pandemii. Młoda policjantka rozwiązuje sprawę zabójstwa bezdomnej dziewczyny i przygląda się firmie produkującej roboty. Ja się świetnie bawiłam podczas czytania. Tekst jest dynamiczny i zwraca uwagę na rolę robotów w świecie przyszłości.

Drugie polskie opowiadanie to Święci z Vukovaru Krzysztofa Matkowskiego i Krzysztofa Rewiuka. Tak ogólnie mówi ono o polaku, który jest w Chorwacji i pomaga miejscowemu z naprawieniem kapliczek. Mi się w nim bardzo podobało wplecenie do fabuły problemów geopolitycznych i echa konfliktu chorwacko-serbskiego.

Proza zagraniczna.

Z prozy zagranicznej najlepiej czytało mi się Sekretne życie dziewięciu murzyńskich zębów Jerzego Waszyngtona Phendersona Djeli Clarka. Jak sam tytuł wskazuje, jest to świetnie napisany tekst o dziewięciu czarnych właścicielach tajemniczych zębów. Jest w nim trochę echa czarnego lądu, szamańskiej magii i zapowiedzi przyszłości.

Drugie zagraniczne opowiadanie to GSZEŚ Vandany Singh, w którym przedstawia nam świat bez zimy. Do Delhi podchodzi pustynia, na górskich szczytach Alaski nie ma śniegu, a inteligentne roboty, Zaury, wysysają z głębin mórz ostatnie zasoby naturalne ziemi. Temat bardzo ciekawy, przedstwniony w lekko dystopijnej barwie.

Dla fanów RPG znajdzie się też scenariusz Opowieści z Doskvol czyli alchemik, sierociniec i stary demon Marii Piątkowskiej.  

Ogólnie bardzo dobry numer i tym razem mocniejsza proza. 

Źródło: NF 10/2020

 

Czytaj dalej »
0
Etykiety:

października 10, 2020

Królestwo Mostu - Danielle L. Jensen


Królestwo mostu to książka jakiej potrzebowałam. Dawno nie miałam w ręce takiej miłej i przyjemnej książki YA, a ta pomogła mi wyjść z mojego czytelniczego dołka. 

Ach ci skrytobójcy.

Ta książka przywołała trochę wspomnienia. Kiedyś dawno zaczytywałam się w książkach o skrytobójcach i tu pojawił się ten motyw, który kiedyś lubiłam i którego w książkach szukałam. Lara razem z siostrami została odebrana matkom z haremu króla i została zamknięta na środku pustyni. Tam zmieniono je w maszyny do zabijania, do szpiegowania i przez lata przygotowywano wysłania na najważniejszą misję. Lara ma zostać oddana do innego królestwa, do Ithicany, do królestwa które kontroluje wielki most łączący kontynenty i kontrolujący handel. 
Zostaje żona króla Arena, jednak nie ma być tylko żoną, ma być szpiegiem. Ma zinfiltrować to żeglarskie, wyspiarskie królestwo i odkryć wejścia na most. Wszystko to, alby chronić swój kraj i głodujących rodaków.

I ci mężczyźni źli tylko z pozoru.

Jednak jej mąż okazał się całkiem przystojny (a jakże). Pokazuje jej prawdziwe oblicze wysp napadanych przez piratów, szarpanych tajfunami i niebezpiecznie pięknych. Lara odkrywa, że ktoś tu kłamie, tylko kto? Czy będzie w stanie wykonać misję, jeśli się zakocha?

Wiecie co? Pochłonęła mnie ta książka i przeczytałam ją prawie że na raz. Od połowy dzieje się dość trochę krwawej akcji. Oprócz tego główna bohaterka nawet przypadła mi do gustu, jest twarda i odważna i nie taka ciapowata jak to się często zdarza. Także za to plusik. Oczywiście nie mogło zabraknąć przystojnego mężczyzny, który na nią wpływał i pokazał że nie jest w cale zły, ale. Ten motyw lekko przypominał mi inną książkę autorki Porwaną pieśniarkę. 
Sam świat przedstawiony też jest bardzo fajnie skonstruowany, a motyw olbrzymiego mostu jest super.

Ja jestem z niej naprawdę zadowolona. Sprawiła mi dużo radości z czytania i co najważniejsze, wciągnęła na parę ładnych godzin. Co z tego, że jest w niej trochę oklepanych motywów. Ja bardzo polecam, szczególnie na czytelnicze kryzysy.   


Szczegóły:
Tytuł: Królestwo Mostu
Tytuł oryginału: The Bridge Kingdom
Tom: 1
Cykl: Królestwo Mostu
Autor: Danielle L. Jensen
Wydawnictwo: Galeria Książki
Liczba stron: 400


Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

października 02, 2020

Prosta sprawa - Wojciech Chmielarz [PRZEDPREMIEROWO]

Geneza powieści jest wyjątkowo interesująca.

Przeczytałam Prostą sprawę Wojciecha Chmielarza i wybornie się przy niej bawiłam. Książka ta powstawała zupełnie inaczej niż inne standardowe powieści,  bo pojawiała się w odcinkach na Facebooku od połowy marca podczas lockdownu i była to bardzo spontaniczna opowieść powstająca na gorąco.
Teraz dostajemy ją w całości, lekko poprawioną, uzupełnioną i zredagowaną, ale jednocześnie ciągle tą samą opowieść, która zachwyciła bardzo wielu odbiorców.

Bo najlepiej z zaskoczenia obić kilka mord.

Ja nie czytałam odcinków na Facebooku i teraz jestem absolutnie zachwycona tym, jaką świetną powieść sensacyjną stworzył Chmielarz. Bawiłam się przednio, akcja trzyma w napięciu od pierwszych stron aż do samego końca. Nie wiem czy będę jedyna z takim skojarzeniem, ale było zupełnie tak, jakbym oglądała film, gdzie ci dobrzy biją ciągle tych złych. To znaczy u nas jeden dobry obija ciągle tych samych bandziorów (jak w dobrej kreskówce!) i aż sama oczy szeroko otwierałam, bo było to po prostu mega zabawne. Przez cały czas coś takiego się dzieje. Nasz bohater ciągle spotyka gangsterów, obija im mordy, walczy i ucieka i tak w kółko i w kółko. Jak dla mnie bomba. 

Pozornie spokojne Karkonosze znowu w centrum akcji.

A wszystko zaczęło się od tego, że młody mężczyzna trafia do Jeleniej Góry w poszukiwaniu przyjaciela, ale w jego zdemolowanym mieszkaniu spotyka tylko nieproszonych gości z mafii, którzy również go szukają. Gdzie jest Prosty? Okazuje się że jego przyjaciel zaginął, więc postanawia go odnaleźć. Pomaga mu w tym miła agentka ABW, wkręcają się Romowie, trzeba się ukrywać przed czeską mafią i ogólnie dzieje się bardzo dużo, a wszystko kręci się wokół znalezienia Prostego.
A dlaczego piszę, że w Karkonoszach znowu coś się dzieje? Bo jeden tom z serii z komisarzem Mortką też rozgrywa się w tych rejonach i dotyka podobnych spraw. To tak na marginesie.

Książka do pochłonięcia. Na raz.

Tej książki się nie czyta. Ją się pochłania. Podejrzewam, że dzięki temu, że pierwotnie miało to być opowiadanie, to każdy rozdział jest bardzo dynamiczny i napakowany akcją. Nie ma spokojnych momentów i przynudzania. Chmielarza odkryłam w tym roku. Prosta sprawa to dopiero czwarta jego książka jaką mam na koncie, ale na pewno będzie ich dużo więcej i jak do tej pory żadna mnie nie zawiodła. Bardzo polecam i już czekam na kolejną część!

PREMIERA 14 października 2020
Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Marginesy

Szczegóły:
Tytuł: Prosta sprawa
Tom: 1
Autor: Wojciech Chmielarz
Wydawnictwo: Marginesy
Liczba stron: 383

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

września 26, 2020

Lil i Put. Parada przypałów. Tom 5 - Maciej Kur, Piotr Bednarczyk

Lil i Put to jeden ze stosunkowo niewielkiej liczby komiksów jakie czytałam. Szczerze mówiąc, to do tej książki najbardziej skusiły mnie krótkie przygody publikowane w Nowej Fantastyce, które uatrakcyjniają mi lekturę magazynu już od dłuższego czasu.

Cała książka składa się z krótkich epizodów, które w większości były publikowane właśnie w magazynie NF, ale jest też sporo nowych przygód i nieco dłuższych, kilkustronowych opowieści.

Źródło: Lil i Put. Parada przypałów.


Postacie Lila i Puta, sympatycznych małoludów, są absolutnie przezabawne i bardzo sympatyczne, więc zaczynając czytać uśmiech nie schodził mi z twarzy. Nasi bohaterowie wplątują się wiele komicznych sytuacji i w taki niezwykły dla siebie sposób podróżują przez świat pełen elfów, krasnoludów i innych dziwnych fantastycznych stworzeń. Moi ulubieńcy oprócz tytułowych postaci to oczywiście Morbinka oraz grupa krasnoludów z Iwanem na czele. 

Jak już mamy komiks, to warto aby wspominała coś o kresce (czy to tak się fachowo nazywa?) i jak ta cała historia jest narysowaną. Żywe kolory oraz sympatyczne proste postacie sprawiają, że całość jest prawdziwą ucztą dla oczu i bardzo przyjemnie się czyta. 

Przygody Lila i Puta zadowolą nie tylko małych czytelników, ale również dorosłych odbiorców. No ja się bawiłam wybornie i bardzo żałowałam, że tych przygód nie jest więcej.

Ja bardzo polecam zaznajomienie się z przygodami małoludów. Uwielbiam taki humor. Zresztą sami zobaczcie jak to super wygląda: 

Źródło: Lil i Put. Parada przypałów.

Źródło: Lil i Put. Parada przypałów.
Szczegóły:
Tytuł: Lil i Put. Parada przypałów
Tom: 5
Cykl: Lil i Put
Autor: Maciej Kur, Piotr Bednarczyk
Wydawnictwo: Egmont
Liczba stron: 48

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

września 23, 2020

Farma lalek - Wojciech Chmielarz


To już druga część serii z komisarzem Mortką Wojciecha Chmielarza jaką przeczytałam i Farma lalek podobała mi się zdecydowanie bardziej od pierwszego z tej serii Podpalacza [KLIK].

Małe miasteczko pośrodku niczego.

Jakub Mortka jest w Krotowicach, małym miasteczku w kotlinie jeleniogórskiej, na zesłaniu (efekt jego działań z Podpalacza). Miało być nudno i spokojnie, ale wkrótce zaginęła dziewczynka. Szukając jej Mortka trafił na opuszczoną kopalnię uranu w której znalazł okaleczone zwłoki wielu kobiet. Zaczął drążyć sprawę razem z komisarzem Lupą z miejscowej policji jako niezależny konsultant z Warszawy. Trafiają na ślad tajemniczej farmy. 

Romskie sprawy.

Sprawa kryminalna jest o tyle ciekawa, że na terenie Krotowic zamieszkuje bardzo liczna społeczność romska. Miejscowi, a także niektórzy policjanci są dość negatywnie nastawieni do cyganów, co bardzo komplikuje prowadzenie śledztwa i nieco zakłóca pogląd Mortki na całą sprawę. Dodatkowo dostajemy wytłumaczenie części romskich zwyczajów i zasad funkcjonowania ich społeczności, co dla mnie było mega ciekawe. Wojciech Chmielarz po raz kolejny skonstruował świetną zagadkę kryminalną i po znowu udowodnił, że nie boi się ostrego języka, bo niektóre sytuacje były naprawdę brutalne. Za obrzydliwe opisy okaleczonych zwłok wystawiam najwyższą ocenę. Także jeśli Was kręcą takie klimaty, to Chmielarz jest naprawdę dobrym wyborem. Zaskoczenia gwarantowane.

Typ bohatera niby oklepany, ale...

Oczywiście autor zostawił nas po raz kolejny na takim troszkę rozjeździe życiowym komisarza. No i teraz muszę sięgnąć po kolejną część, bo jestem mega ciekawa co z Jakubem się stanie. Musiał się odnaleźć w dość zamkniętym światku małomiasteczkowego komisariatu. Niektórych z jego nowych współpracowników polubiłam, ale niektórych, jak Lupę, nie darzyłam szczególną sympatią. Kobiety to również stały punkt programu, a raczej przekleństwo Mortki, tutaj dosłownie, ale nie zdradzę niczego. W tej części polubiłam komisarza jeszcze bardziej, mimo jego wielu wad, problemów rodzinnych, finansowych i nie tylko. Jest to jedna z fajniejszych postaci jakie poznałam, mimo że można zarzucić, że jest to postać dość schematyczna, bo przemielony przez życie komisarz policji to wcale nie jest taka rzadka sprawa w szeroko publikowanych obecnie kryminałach.

Ja osobiście bardzo tę książkę polecam i również bardzo polecam całą serię z komisarzem Mortką. Po raz kolejny cieszę się, że sięgnęłam właśnie po nią. Słuchałam jej w audiobooku podczas biegania, więc audiobook również daje radę. Teraz posłucham dla równowagi czegoś innego, ale kolejna moja książka to na pewno będzie trzecia część przygód komisarza.

Szczegóły:
Tytuł: Farma lalek
Tom: 2
Cykl: Jakub Mortka
Autor: Wojciech Chmielarz
Wydawnictwo: Marginesy
Liczba stron: 376
    
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

września 18, 2020

Lovecraft na nowo i słowiański Matrix - Nowa Fantastyka nr 9/2020


Zapraszam na szybki przegląd wrześniowej Nowej Fantastyki. 

Publicystyka

Wita nas jak zawsze Marek Starosta i jego zastrzyk przyszłości. Tym razem pisze o wielkiej piramidzie wkopanej w głąb ziemi.

Kolejny tekst to Wspaniały artykuł o Billu i Tedzie. To cos dla fanów filmów SF, którzy pamiętają Wspaniałe przygody Billa i Teda oraz Keanu Reevesa, który się w nich pojawił. Niestety mi to mało co mówiło, jednak nie moje czasy, ale artykuł dobry.

Mnie bardzo zainteresowała rozmowa z Johnem Noblem, który grał Denethora we Władcy pierścieni (i w artykule jest byk, bo Denethor nie był królem – mój wewnętrzny fan lotr musiał się odezwać). Choć wywiad krótki, to bardzo treściwy i ciekawy. Nawet po tylu latach można odnaleźć jakieś ciekawe smaczki z planu filmów Petera Jacksona.

Strona tytułowa nęci nas nowym serialem HBO Kraina Lovecrafta. Nie miałam tej produkcji w planie, ale po przeczytaniu tego tekstu, jednak się skuszę. Jeśli jesteście ciekawi ile właściwie jest Lovecrafta w tym serialu, to polecam zaglądnąć i przeczytać.

Who is Who w słowiańskim Matrixie. Takiego artykułu się nie spodziewałam, a porównanie słowiańskich baśni i bajek do Matrixa to już zupełny kosmos dla mnie. Ale słowiański kącik jak zawsze niezawodny.

Stałe elementy to oczywiście Lil i Put, ciekawe felietony z których polecam Nieprzyzwoitą Słowiańszczyznę Witolda Jabłońskiego oraz Kosmiczne Rośliny z Lamusa.

Proza

Jeśli chodzi o opowiadania to nie ma ich tym razem za wiele, ale mamy za to jedną mikropowieść.

W prozie polskiej dostajemy Efialtes Rafała Majki. Autor ożywił greckich bogów i powołał do życia swoistego antybohatera, największego zdrajcę od dawna. Przyznaję, że dobrze się to czytało, ale antyczna Grecja to nigdy nie był mój konik.

Zdecydowanie mogę polecić drugie polskie opowiadanie Wasylisa końca czasów Aleksandry Radlak. Zaczęło się od problemów wywołanych przez wirusa i wyjściu z domu po świeczki do Dziwnej Babci. Potem bohaterka zostaje wyrwana z ram czasu i przestrzeni. Jest na Wołyniu, słucha opowieści o łagrach i końcu komunizmu w Polsce, a oprócz tego karmi małą laleczkę. Dziwne, ale interesujące i świetnie skonstruowane luźno nawiązujące do paru baśni. Z tego numeru najlepsze jak dla mnie.

Za to jeśli chodzi o prozę zagraniczną, to poleca się mikropowieść Gorel i Brzuchaty bóg: opowieść o czarach i pistoletach Lavie Tidhar. Tu nie będę się rozwodzić nad treścią, polecam po prostu przeczytać, bo to kawał dobrego fantasy

Ogólnie numer oceniam jako dobry. Proza trzyma wysoki poziom, ale z publicystyką nieco słabiej - żaden element mnie zbytnio nie zachwycił, ale też żaden nie zbulwersował i nie był widocznie gorszy. Polecam ten numer na ciepłe wrześniowe wieczory. 

Czytaj dalej »
0
Etykiety:

sierpnia 27, 2020

Mgły Avalonu - Marion Zimmer Bradley



Olbrzymia książka.

Kiedy tylko wzięłam tę książkę do ręki wiedziałam, że te ponad 1100 stron będzie albo cudowne, albo strasznie przegadane. Na szczęście ta książka jest absolutnie świetna. Czytałam ją bardzo długo, bo jest to cegła dość sporych rozmiarów, bardzo wielowątkowa ale jednocześnie bardzo wciągająca. Nie wiem, czy jakakolwiek inna wersja legendy o królu Arturze przebije Mgły Avalonu. Ja jestem oczarowana obrazem jaki stworzyła autorka. Mimo, że jedna kwestia kładzie się na tej pozycji cieniem.
Wspomnę od razu o budowie książki. Dzieli się ona na cztery księgi, ale jak dla mnie, tego podziału mogło by nie być. Bo żadna z tych części nie zaczynała się, ani nie kończyła jakimś mocniejszym fabularnym akcentem. Opowieść po prostu płynęła dalej. 

Silne postacie kobiece.

Najważniejszą kwestią która tę książkę wyróżnia jest to, że cała historia opowiadana jest z punktu widzenia kobiet. Poznajemy wiele kobiecych postaci, które sterują mężczyznami, a których wpływu oni nie dostrzegaj. A są to kobiety bardzo różne, od kapłanek z wyspy Avalon przez królowe Brytanii i Walii. Oczywiście postacie mężczyzn również są obecne, bo nie byłoby króla Artura bez jego rycerzy okrągłego stołu, ale jednak z perspektyw kobiet poznajemy tą historię.

Główną postacią jest Morgiana nazywana też Morganą i to jej postać jest centralną bohaterką, której towarzyszymy przez całą książkę. Jednak nie tylko jej perspektywę poznajemy. Czasami Morgiana jest usuwana w cień i na przykład pierwsza część książki jest to w głównej mierze opowieść Igriany i Viviany Pani Jeziora. Kolejna kobieca postać której towarzyszyły to królowa Gwenifer i jej historia miłości do Lancelota. Ona akurat jest okropną babą. Religijna do przesady, irytująca i wpychająca nos tam gdzie nie trzeba. Pojawiają się też wszyscy znani z legend bohaterowie: Morgouse, Gwain, Garet, Mordred, Nimue i Merlin. Chociaż koncepcja Merlina nie do końca mi się spodobała, bo Merlin Brytanii jest to miano nadawane najwyższemu z druidów.

Magiczny, celtycki klimat.

Pierwsze rozdziały książki bardzo mi się podobały, bo miały taki mistyczny, magiczny, celtycki klimat, który przedstawia Pani Jeziora. Poznajemy obrzędy na tajemniczej wyspie Avalon gdzie szkoli się młode kapłanki i gdzie również trafia Morgiana. Tam legendy żyją swoim życiem, a zasłona na granicy światów jest bardzo cienka i można trafić do magicznej krainy gdzie żyją elfy i mały lud. Ta część jest o tyle ciekawa, że umiejscowiona jest w czasach jeszcze przed Utherem Pendragonem i przed królem Arturem. Myślę, że wiele osób, które są zainteresowane kulturą celtycka i folklorem wysp brytyjskich, będą absolutnie zachwycone tym rozdziałem i nie tylko. Dopiero potem, kiedy do władzy dochodzi król Artur, chrześcijaństwo dochodzi powoli do głosu i religia Chrystusa walczy z religią Bogini o wpływy.

Kontrowersje?

Kult Bogini, druidów i kapłanek z Avalonu jest świetnie przedstawiony. Przynajmniej na pierwszy rzut oka wszystko mi się podobało i interesowało. Jednak jak się tak głębiej zastanowić, to wiele zachowań i wierzeń, które kultywują poganie zahaczają tu o gwałty, orgie, a nawet pedofilię. To wszystko stoi w opozycji do chrześcijaństwa, gdzie księża są przedstawieni jako ci źli. I to budzi u mnie taki dysonans, bo niby wszystko jest ciekawie przedstawione, ale w tle coś zgrzyta. Morgiana jest silną feministyczną postacią. Jak na tamte czasy jest za bardzo oświeconą, za mądrą i zbyt niezależna. Niejednokrotnie sprzeczała się z mężczyznami o rolę kobiet. Morgiana nigdy nie była moją ulubioną postacią legend, ale po tej książce żywię do niej dużo cieplejsze uczucia, mimo, że nie wszystkie jej poczynania były moralne i nie zawsze czyniła dobro. 

Wybitnie przypadła mi do gustu ta wersja legend arturiańskich. Jest w niej wszystko co najlepsze. Cudowni rycerze, magia, druidzi, romanse i zdrady, trudy macierzyństwa, a nawet jakiś smok się znajdzie. Jest to długa lektura, gruba, wielowątkowa i piękna, mimo, że gdzieś na horyzoncie, jak ciemne chmury majaczą poglądy autorki oraz historia jej samej. Mimo to, ja bardzo zachęcam do zapoznania się z tą książką.

Szczegóły: 
Tytuł: Mgły Avalonu
Tytuł oryginalny: Mists of Avalon
Cykl: Avalon
Tom: 1
Autor: Marion Zimmer Bradley
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Liczba stron: 1160



Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

sierpnia 22, 2020

Post-superbohaterowie i kosmiczny kanibalizm - Nowa Fantastyka nr 8/2020


Z lekkim opóźnieniem, ale jest. Popatrzcie co ciekawego można znaleźć w sierpniowym numerze Nowej Fantastyki. Dobry i mocny numer.

Publicystyka


Publicystyka jest bardzo dobra i w moich klimatach. Temat z okładki zapowiada bardzo ciekawy tekst o serialu The Umbrella Academy, którego drugi sezon gości już na Netflixie. Nastały czasy post-superbohaterskie moi drodzy. Ciekawa analiza serialu i komiksu. 
Jestem wieloletnią fanką LOTRu i wywiad z Samem Gamgee, o przepraszam, Seanem Astinem to był miód na moje serce.

Nieco mniej zainteresował mnie tekst o producentach filmowych i ich wpływie na reżysera i całe końcowe dzieło. Natomiast polecam artykuł o pięknym tytule Fantastyka wśród zwierząt, który przytacza pozycje książkowe i nie tylko, których głównymi postaciami są zwierzęta. Często waleczne myszy, czasami rodzina królików oraz wiele, wiele innych.  

Moje drogi z mangą i anime rozeszły się po gimnazjum. Jednak wciąż lubię Studio Ghibli, ale w temacie nie siedzę, więc z zaciekawieniem przeczytałam artykuł Wampiry wśród gejsz. Jest to wywiad z dr Pawłem Dybałą z UJ, który bada japońską popkulturę i opowiada jak nasze europejskie wampiry przyjęły się w Kraju Kwitnącej Wiśni.
Warto tez zajrzeć do stałych fragmentów gry, czyli Lila i Puta (uwielbiam ich), felietonów oraz Erpegowego piekiełka.
Castlevania oraz Lil i Put.
Źródło: Nowa Fantastyka nr 8/2020


Proza polska

Z prozy polskiej zdecydowanie polecam Krainę Piasku Radka Raka. To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem, mimo że jego książki czekają już jakiś czas w kolejce do przeczytania. Opowiadanie jest dość długie, a zaczęło się od tego, że studentowi Tomkowi zepsuł, tak, zepsuł się kot. Skłoniło go to do zmiany życia i przywołało wspomnienia dzieciństwa. Autor wprowadził do swojego świata lekko futurystyczne elementy i całość jest trochę nieoczywista. Bardzo lekko i przyjemnie mi się czytało, ja jestem na tak.
Nie mogę też nie pochwalić opowiadania Głos Słońca Taiyo No Koe Marty Magdaleny Lasik, która stworzyła inspirowaną Japonią opowieść o wiosce w której większość mieszkańców to duchy. Bardzo mi się podobało.

Proza zagraniczna

Z prozy zagranicznej najlepszy tekst to zdecydowanie Zasmakować w Świetle Gwiazd Johna R. Fultza. Obrzydliwe to było, aż się wzdrygałam podczas czytania, ale ciężko go nie docenić. Na statku kosmicznym z hibernacji obudził się jeden człowiek. Do celu został rok, jedzenie się skończyło, została tylko reszta zahibernowanej załogi… reszty się domyślcie.
Kolejne sympatyczne opowiadanie to Przewodnik Wiedźmy po Ucieczkach: praktyczne kompendium fantazji o portalach Alix E. Harrow. No już tytuł mi się spodobał. Ale wbrew pozorom to tekst o bibliotekarce, która znajduje książki pewnemu chłopcu, a który ciągle czegoś szuka.


Czytaj dalej »
0
Etykiety:

sierpnia 15, 2020

Wolność i spluwa. Podróż przez uzbrojoną Amerykę - Dan Baun


Wolność i spluwa to książka którą chciałam przeczytać odkąd tylko ją zobaczyłam. Jedno co mogę powiedzieć aby opisać całą książkę, to że jest to pozycja bardzo nierówna, co postaram się wam zaraz wyjaśnić.

Było dość nierówno.

Dla kogo byłaby ta książka świetną zabawą? Na pewno dla kogoś kto fascynuje się bronią. Ja chciałam się dowiedzieć, jak to w końcu w tej Ameryce jest. Muszę stwierdzić, że niektóre rozdziały były naprawdę fascynujące, ale przez inne nie mogłam przebrnąć. I wiecie co? Chyba dalej nie wiem, jak to z tą bronią jest. Nie czuję się jakoś specjalnie oświecona i uświadomiona w tym temacie.

Mnie nie do końca fascynowało to jakie rodzaje broni są w Ameryce dostępne i jak wygląda zdobywanie pozwolenia. Natomiast świetne rozdziały traktowały o sztucznej broni w Hollywood. Niekoniecznie interesowała mnie psychologia noszenia broni ukrytej, co testuje sam autor, ale wypowiedź byłego przestępcy o jego podejściu do broni palnej była bardzo ciekawa.

Różne oblicza Ameryki.

Było raz lepiej, raz gorzej i to tak prawie że na zmianę. Jeden rozdział mnie zachwycił, a drugi był dość ciężki do przełknięcia. Jednak muszę przyznać, że jest to książka bardzo ciekawa. Dan Baum dosłownie wyruszył w podróż po Stanach Zjednoczonych i rozmawia z różnymi ludźmi, których pasjami jest i strzelectwo i kolekcjonerstwo broni. Opowiada o całej kulturze strzelania, o tym czy broń jest okej czy nie i jakie mają do niej podejście amerykanie. A podejście mają różne, bo co Stan to inne prawo dotyczące posiadania broni. Cała ta jego cała wyprawa przez stany była naprawdę świetnym przedsięwzięciem ale myślę, że dużo więcej z tej książki wyniosłabym  gdybym jednak mieszkała w kraju, gdzie broń jest legalna. Wiele razy nawiązuje też do amerykańskiej polityki, przekonaniach republikanów i demokratów. Mieszkaniec USA na pewno wyniesie z tej książki dużo więcej od innych czytelników. 


Książka ta jest naprawdę bardzo dobrze napisana, ale chyba jednak nie dla mnie. Mimo to cieszę się, że ją przeczytałam bo jednak otworzyła mi oczy na parę kwestii i przedstawiła kolejną kartę kultury Stanów Zjednoczonych.  


Szczegóły:
Tytuł: Wolność i spluwa. Podróż przez uzbrojoną Amerykę
Tytuł oryginalny: Gun Guys: A Road Trip
Autor: Dan Baum
Wydawnictwo: Czarne
Liczba stron: 427
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

sierpnia 11, 2020

27 śmierci Toby'ego Obeda - Joanna Gierak-Onoszko

Ta książka jest absolutnie genialna. Szkoda, że tak mało się o niej mówi, bo to bardzo ważny głos mówiący o rzeczach, które przez długi czas były zamiatane pod dywan. Jest to książka o Kanadzie, śniegach, mrozach i wysokich sosnach, ale w głównej mierze jest to opowieść o dzieciach. Dzieciach, którym odebrano dzieciństwo.

Szokujące oblicze Kanady.

Kanada. Z czym Wam się kojarzy? Bo przeciętnemu Polakowi kojarzy się krajem mlekiem i miodem płynącym do którego chętnie nasi rodacy emigrowali. Od prawie początku XX wieku do lat 80 w Kanadzie zakładano szkoły z internatami dla dzieci rdzennych mieszkańców. Dzieci odbierano rodzicom na lata, czasem na zawsze i uczono jak być białym mieszkańcem Kanady. Uczono języka angielskiego, wykorzeniano kulturę a także bito, wykorzystywano seksualnie, znęcano się nad dziećmi i zmuszano do pracy ponad siły. Niektóre nie przeżyły szkoły. A to wszystko dzięki "pracy wychowawczej" braci Morawskich, katolickich księży i żeńskich klasztorów, którzy tworzyli dzieciom piekło na ziemi. 

Czytając na myśl przychodziło mi, że jak w Europie utworzono obozy koncentracyjne dla Żydów i nie tylko, w Kanadzie stworzono te szkoły. Ja byłam i wciąż jestem absolutnie wstrząśnięta tym, że takie rzeczy się działy.

Rdzenni mieszkańcy.

Książka składa się z kilkunastu rozmów z ocaleńcami, którzy przeszli przez takie szkoły. Relacja tytułowego Toby'ego Obeda jest jednym z takich głosów. Poruszane są kwestie traumy i problemów, które towarzyszą rdzennym mieszkańcom przez całe życie po szkołach. Sami poruszają też kwestie swojej tożsamości i problemów nierówności społecznych oraz walki o znalezienie i osądzenie sprawców.

Prawa kobiet.

Mimo, że większość książki opiera się na relacjach ocaleńców, to częściowo mówi też o wykorzystywaniu rdzennych kobiet. Są rozdziały o walce o odszkodowania za krzywdy i o politycznej kampanii premiera, który musi rozprawić się z przeszłością. To opowieść o zbrodniach, winie i długiej drodze do pojednania i wybaczenia.

O tej książce trzeba mówić i uświadamiać, że takie wydarzenia miały miejsce bardzo niedawno. Mną bardzo wstrząsnęła, ale jestem też bardzo szczęśliwa, że ją przeczytałam. To głos tych, którzy bardzo długo go nie mieli. Problem dyskryminacji pierwszych narodów jest coraz szerzej znany w Kanadzie i ogólnie Ameryce, ale też bardzo dobrze, że taka książka ukazała się w Polsce, w Europie. Reportersko bardzo dobra rzecz i bardzo polecam wszystkim.

Szczegóły:
Tytuł: 27 śmierci Toby'ego Obeda
Autor: Joanna Gierak-Onoszko
Wydawnictwo: Dowody na Istnienie
Liczba stron: 343
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,
Subskrybuj: Posty (Atom)