czerwca 29, 2020

Czas cieni - Magdalena Zawadzka-Sołtysek


Czas cieni jest drugą książką z serii Ślady Leszego i po raz kolejny bardzo mi się  podobało (o części 1 czytaj TU) Po pierwsze chcę zwrócić uwagę na to, że świat jest jeszcze bardziej rozwinięty, szerszy. Ta książka jest dłuższa od pierwszej części, więc możemy poznać nie tylko Krukowiec, ale również okolice. Spotykamy też więcej mieszkańców osady zaaferowanych nadchodzącymi świętami. Docierają też wieści z odległego świata.

Deszcze, mgła i Dziady.

Jest jesień i zbliżają się Dziady, a w okolicy wsi zaczął grasować jakiś demon. Ludzie szepczą o wąpierzu i zbroję się stalowe gwoździe. Poznajemy także zupełnie nowe demony z mitologii słowiańskiej, jak na przykład leszego i topielca. Poznajemy nie tylko religijne życie słowiańskiej wioski, ale tez społeczne i kulturowe. Gniewicha, nasza główna bohaterka, jest przecież najlepszą tkaczką w okolicy. 

Przed Gniewichą także stanęły ważne zadania, bo nie dość, że troszczy się o Korzenia, chłopca który nie mówi, to jeszcze dostaje pod opiekę dziewczynę którą zaatakował jakiś demon i która straciła ochotę do życia. Jest to dla Gniewichy, statecznej metrony, bardzo trudne biorąc pod uwagę jaką samotniczką ona jest.

Problemy każdego, nie tylko Słowian.

Oprócz tego, ta książka jest bardzo swojska i życiowa. Dotyka problemów, które równie dobrze można by przenieść na nasze współczesne życie. Natura ludzka jest przecież niezmienna. Mi na przykład bardzo podobał się wątek dziewczynki, która bardzo kochała swoją kozę, ale ta koza niszczyła wszystko co popadnie i nikt jej nie cierpiał. Koza to jedna z kluczowych postaci, serio. Bardzo ciekawy i zabawny motyw.

Cała książka naprawdę mi się podobała i ona rzeczywiście ma już długość konkretnej książki. Dopełniają ją również piękne ilustracje. Jak na razie jest to również historia jednowątkowa i prosta, więc formą przypomina opowiadanie, ale zobaczymy jak w kolejnych tomach się to rozwinie. Cała opowieść jest tak bardzo sympatyczna i tak bardzo swojska, że uśmiech sam się pojawia na twarzy, a perypetie bohaterów bywają przezabawne. Jeśli szukacie baśniowej historii w słowiańskim klimacie, to jak najbardziej polecam książki z tej serii. 

Szczegóły:
Tytuł: Czas cieni
Seria: Ślady Leszego
Tom: 2
Autor: Magdalena Zawadzka-Sołtysek
Wydawnictwo: Underworld Kingdom
Liczba stron: 256

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

czerwca 27, 2020

Mag bitewny - Księga II - Peter A. Flannery


Przeczytałam! Nareszcie przeczytałam drugą część książki Mag Bitewny i ja cię kręcę, jak mi się to podobało. Takiej klasycznej fantastyki szukałam od dawna, naprawdę, i jestem pełna podziwu i pełna zachwytu nad książką. 

Ach te smoki.

Tym razem Falko oraz jego przyjaciele już nie mają czasu aby się dalej szkolić i wychodzą ze stolicy, aby walczyć z armiami opętanych, które wciąż się zbliżają i zagarniają kolejne tereny. Na uznanie zasługuje sposób w którą stronę została poprowadzona cała sprawa ze smokami oraz magami. Bo magowie nie cieszę się zbytnią społeczną sympatią i wkrótce zamierzchłe, historyczne sprawy w końcu wychodzą na światło dzienne. Jest też dużo smoczych spraw, czyli to co lubię.

Ale wracając naszych bohaterów to dorośli i mają bardziej dorosłe problemy, nawet jeśli od rozpoczęcia pierwszych szkoleń na przywódców wcale nie minęło tak dużo czasu.
Opisy bitew, walk i broni są absolutnie świetne. Czytając kulminacyjną ostatnią bitwę, bo taka oczywiście musiała być, siedziałam w fotelu jak na gwoździach i z niecierpliwością pochłaniałam kolejne strony. Także takiego napięcia to dawno nie czułam podczas czytania. 

Klasyczna, ale też nieco przewidywalna.

Książka jest trochę przewidywalna, to muszę przyznać, ale absolutnie mi to nie przeszkadzało, bo czerpie z gatunku to co najlepsze. Bohaterowie są czarno-biali, zło ściera się z dobrem, a armie rycerzy atakują legiony opętańców i innych demonów. Mega mi się podobało, że jest tak klarownie. Z jednej strony ludzie, a z drugiej złe demony. Tak prosto, a jednocześnie tak cudownie i bez udziwnień i zakrętów. Jest też dużo mroczniej i brutalniej. Żałuję, że moja przygoda z Magiem Bitewnym tak szybko się skończyła i szkoda, że nie ma planów na kontynuację.

No powiem wam, że to jedna z lepszych książek jakie czytałam, która czerpie z gatunku to co najlepsze, no i nic więcej mi nie pozostaje, jak tylko polecić wam ją bardzo gorąco. Wciąga i czyta się bardzo dobrze i lekko. Są smoki, to musi być dobrze. 

Szczegóły:
Tytuł: Mag bitewny
Tytuł oryginalny: Battle Mage
Tom: 1.2
Autor: Peter A. Flannery
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Liczba stron: 613
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

czerwca 22, 2020

Ślad wody - Magdalena Zawadzka-Sołtysek

Nowy, słowiański, wspaniały świat.

Ślad wody jest to książka, a raczej nowela, bo jest ona bardzo krótka, z kategorii słowiańskiej fantastyki dla dorosłych. Autorka w bardzo ciekawy sposób opowiada nam o słowiańskich demonach ale też ogólnie o ludzkiej naturze. W tej pierwszej części, bo cała seria Ślady Leszego ma się składać z około dziesięciu tomów, poznajemy demony wodne. Sprawa jest dość zagadkowa, młodzi chłopcy zniknęli i podejrzewane są stwory mieszkające w rzece. 

Bohaterka jakiej ze świecą szukać.

Główna bohaterka jest absolutnie niezwykłą kobietą i jest to taka no, wiejska baba. Gniewicha ma dość sporą tuszę, jest wdową i ma poczucie humoru ale tylko, jeśli ktoś nie naśmiewa się z niej samej. Nie przepada też za ludźmi i woli mieszkać samotnie. I właśnie to, że bohaterka jest taka prosta, naprawdę mi się spodobało ale też nieco zaskoczyło. Umówmy się, że nie często się zdarza, że główną bohaterką nie jest ładna młoda dziewczyna, tylko starsza matrona. Ode mnie mega plus za to. 
Nawet jeśli na początku śmiejemy się trochę z Gniewichy to z biegiem historii może nam się nawet trochę zrobić przykro. Okazuje się, że ta kobieta ma sporo swoich problemów i mi się jej po prostu żal robiło. I nie tylko jej. 

Gwara i tajemnicze zwroty? Proszę bardzo.

Autorka przytacza wiele elementów z kultury materialnej i niematerialnej ludów słowiańskich. Wiele tajemniczych słów, które już wyszły z użycia mają swoje wyjaśnienie w przypisach.
Jednak moje największe zaskoczenie to sami bohaterowie i to jak oni pięknie mówią. Wypowiedzi bohaterów są stylizowane na taką prostą wiejską gwarę i to jest naprawdę coś. Byłam pod wielkim wrażeniem tego, jak dopracowane są te wszystkie gwarowe zwroty. Muszę wspomnieć też o całym wykreowanym świecie. Jesteśmy w takiej klasycznej średniowiecznej, słowiańskiej wsi, gdzie żyją prości ludzie, którzy oparcia szukają w swoim żercy.

Ta nowelka jest dość krótka i mogłaby być bardziej rozwinięta, ale na pewno jest warta przeczytania, bo uderza w kilka bardzo czułych punktów pod tą całą słowiańską otoczką. Mi się mega podobała i bardzo mi się spodobało wydanie: porządna twarda okładka i świetne ilustracje w tekście. Jedyny mój zarzut to cena, bo za krótką nowelką zapłacimy jak za ośmiuset stronicową księgę, więc portfel trochę zaboli, ale kolejna część jest już dłuższa. Ja na pewno już wkrótce się zabiorę za resztę wydanych części. 

Szczegóły:
Tytuł: Ślad wody
Seria: Ślady Leszego
Tom: 1
Autor: Magdalena Zawadzka-Sołtysek
Wydawnictwo: Underworld Kingdom
Liczba stron: 96

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
, ,

czerwca 20, 2020

Zawiść - John Gwynne

Przeczytałam nareszcie Zawiść, która jest pierwszą księgą z serii Wierni i upadli Johna Gwynne'a. Powiem wam że podobała mi się, ale kilka elementów nie do końca wpasowało się w mój gust.

Niby klasycznie, ale jednak nie do końca.

Może zacznę od świata przedstawionego, bo jest to klasyczny świat fantastyczny z drobnym wyjątkiem. Na ziemiach wygnańców istnieje kilka królestw, które pokojowe sobie egzystują. Wszystko byłoby okej, ale wielki las zamieszkują Hunen, czyli olbrzymy które kiedyś zamieszkiwały tę krainę zanim ludzie się zjawili i zajęli ziemię. Motyw olbrzymów bardzo mi się spodobał. Szczerze mówiąc, to nie często spotykam w książkach fantasy te postacie, a już a pewno nie są one w pełni rozumnymi istotami, które mogą konkurować z ludźmi. 
Spełnia się tajemne proroctwo i oprócz tego, że coraz częściej atakują ludzi, to zaczynają się również  pojawiać inne fantastyczne, dawno zapomniane stworzenia. Nadchodzi wojna bogów. Ten wątek bogów i przepowiedni nie jest aż tak mocno zarysowany, bardziej skupiono się na bohaterach. Wydaje mi się że w kolejnych częściach ta przepowiednia zyska na znaczeniu i to samo tyczy się magii, która w tej książce była tak tylko ledwo zarysowana bez żadnego głębszego wytłumaczenia.

Bohaterowie. 

Jeśli chodzi o bohaterów to nie wszyscy podeszli mi do gustu. Największą sympatią zapałałam do chłopca Corbana, na który żyje w zwykłej rodzinie kowala, a pewnego dnia w lesie uratował szczeniaczka wilkuna, stara się dorosnąć i aby zostać wojownikiem uczy się walczyć mieczem (ten motyw wilkuna, to jednak trochę przypomną mi Grę o Tron). Wchodzi również w konflikty z rówieśnikami i nie tylko. Także ta postać jak najbardziej mi się podobała i chyba dzięki niemu czytałam tę książkę dalej. Pozostali bohaterowie nie bardzo mi się spodobali. Chociaż z drugiej strony, to ciekawie było obserwować przygody nie tylko tych dobrych, ale też tych mniej pozytywnych postaci. 

Książka miejscami jest nierówna.

Podobało mi się, że ta książka jest miejscami nietypowa, ale też ładnie nawiązuje do takiego klasycznego nurtu fantasy. Jest też bardzo długa, bo to prawie 800 stron. Akcja rozwija się bardzo powoli, nie mogłam od razu wkręcić się w tą całą historię, a przeskakiwanie z bohatera na bohatera wcale mi nie pomagało. Oczywiście były momenty bardziej nużące. Mnie na przykład nie bardzo interesowało Co się dzieje z Veradisem omotanym przez z nowego zwierzchnika. 

Ogólnie bardzo polecam tę książkę i daję takie 4/5, bo nie każdy rozdział mnie porwał od początku do końca. Na pewno przeczytam też kolejne tomy, które już czekają na mojej półce i mam nadzieję, że w kolejnych częściach zacznie się to wszystko ładnie rozwijać, bo autor nie boi się zabijać postaci, nie boi się zamieszania i bitewnej zawieruchy, a powiem wam, że na ostatnich stronach naprawdę zaczęło się dziać.

Szczegóły: 
Tytuł: Zawiść
Tytuł oryginalny: Malice
Cykl: Wierni i upadli
Tom: 1
Autor: John Gwynne
Wydawnictwo: Mag
Liczba stron: 784

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

czerwca 17, 2020

Scooby-Doo i Astrid Lindgren - Nowa Fantastyka nr 6/2020


Czerwcowa Nowa Fantastyka zachwyciła mnie publicystyką. Moje klimaty, zobaczcie:

Publicystyka

Po pierwsze okładkowy Scooby-Doo. W tekście Czworo detektywów i pies poznajemy historię sukcesu tej ikony popkultury, która wydaje się, że jest z nami od zawsze. Ja uwielbiałam i bajki i filmy. Nawet teraz, kiedy akurat trafię na jakąś powtórkę w TV, chętnie zerkam z sentymentem na jedną z ulubionych postaci mojego dzieciństwa.


Kolejny tekst jest o mózgu, który pasjonuje twórców gatunku sci-fi na równi z kosmosem. Także jeśli jesteście ciekawi czy da się używać 100% możliwości mózgu to Mózg jako nowa przestrzeń tajemnic jest dla Was. Przykłady książek i filmów też się znajdą, np. Lucy, znacie ten film?

Następnie mamy wywiad z samą Trudi Canavan z okazji wydania w Polsce finału cyklu Prawo Millenium. Jestem jej fanką od dawna, od Trylogii Czarnego Maga i wywiad na pewno zadowoli jej wiernych czytelników. Musze dać tylko jeszcze jedną szansę jej najnowszym książkom, bo jakoś nie specjalnie mnie porwało to Prawo Millenium.

Fantastyczne dziedzictwo Astrid Lindgren to analiza twórczość autorki znanej polskim czytelnikom za sprawą jej Dzieci z Bullerbyn. A przecież tyle innych pięknych książek napisała. Czy można doszukać się w jej twórczości fantastycznych wątków? Bardzo dobry i rzetelny tekst przytaczający twórczość autorki. 

W dalszej części jak zwykle zabawni Lil i Put tłumaczą dlaczego praca jest niebezpieczna. W Erpegowym piekiełku zapowiedzi czerwcowych nowości w branży RPG. Felietony również warte są polecenia. Rafał Kosik rozważa nad wplataniem w książki aktualnych, acz chwilowych tematów. Tomek Kołodziejczak pisze o tym, co ogranicza twórców, a Łukasz Orbitowski przytacza film The Lodge. 

Proza 


Opowiadanie są w tym numerze tylko dwa, za to długie.

Przynoszę wam pokój Radomira Darmiły to coś dla fanów space opery. W kosmosie dwie siły walczą o wpływy. Autor wykreował tu posługujących się angielskim członków wrogiej Wszechfederacji oraz słowian o rosyjskobrzmiących nazwiskach ze Zjednoczenia, którym towarzyszymy na statku. Wkrótce odkrywają pierwszą planetę zamieszkałą przez Obcych o parametrach podobnych do Ziemi. Takie historie to troszkę nie moje klimaty i często się gubię w kosmicznym żargonie, ale tu było naprawdę dobrze. Myślę, że grono czytelników doceni ten tekst.    

Południk zerowy Silvia Moreno-Garcia, jest lekko futurystyczną i osadzoną w meksykańskich realiach opowieścią o Amelii, która ledwo łączy koniec z końcem i marzy o locie na Marsa. Jest też zawodową przyjaciółką w aplikacji Friendrr, chociaż woli określenie freelancer. Bardzo dobrze mi się to czytało. Pokazuje też nierówności, jakie w świecie panują. Ten element sci-fi był takim dobrym tłem dla historii i nie przeważał, czyli właśnie tak jak lubię. To opowiadanie, czy też krótka nowela, podobała mi się bardziej, niż polski tekst.  

Podsumowując, numer bardzo dobry, a na szczególną uwagę zasługuje tym razem publicystyka.

Źródła zdjęć: Nowa Fantastyka nr 6/2020
Czytaj dalej »
0
Etykiety:

czerwca 14, 2020

Podpalacz - Wojciech Chmielarz


Przeczytałam, a raczej przesłuchałam w audiobooku moją pierwszą książkę Wojciecha Chmielarza pod tytułem Podpalacz która jest pierwszą częścią serii z komisarzem Jakubem Mortką.

Komisarz jest osobą nieźle poturbowaną przez życie.

Jest to kryminał, a sprawę prowadzi  komisarz Jakub Mortka i od razu muszę zwrócić uwagę na tego bohatera. Jest to postać trochę poobijana życiowo. Jest po rozwodzie z żoną, ma dwójkę dzieci na które płaci alimenty, a jednocześnie pomieszkuje w studenckim mieszkaniu bo tylko na to go stać. Podczas prowadzonego śledztwa jest bardzo uparty, bardzo stawia na swoim i nie waha się trochę nagiąć prawo aby uzyskać potrzebne mu informacje. I właśnie chyba przez to nie bardzo wiedziałam jak na niego patrzeć. Co jakiś czas zadawałam sobie pytane, czy jest on tym dobrym gliną czy może tym złym. 

Podpalacz to całkiem ciekawy motyw.

Jeśli chodzi to o całą zagadkę kryminalną to w Warszawie dochodzi do serii podpaleń. W jednym z pożarów ginie pan Cameron, a jego żona, pani Cameron, była gwiazda fekal-rocka (o mamo, czy takie coś istnieje?) doznaje obszernych oparzeń. Teraz Mortkę oraz jego podkomendnych czeka poszukiwanie sprawcy, a okazuje się że ta sprawa jest bardzo wielowątkowa. Dotyka nawet kryminalnego podziemia Warszawy. W ogóle motyw podpalacza jest niby taki oklepany i zwyczajny, a jednak mnie zaintrygował. Chmielarz nie boi się brutalności. Nie ma u niego tematu tabu. Niektórzy policjanci wypadli w moich oczach gorzej niż kryminaliści, więc pokazuje nam tutaj świat nie biało-czarny, ale w różnych odcieniach szarości. 

Porządny kryminał i dobre słuchowisko.

Słuchało mi się tej książki bardzo dobrze. Słuchałam głównie przy bieganiu, więc trochę mi zajęło skończenie jej, ale bardzo mi się podobała i myślę że pociągnę ten temat dalej i sięgnę też po inne książki Chmielarza. Mortka ma w sobie coś, co mnie zainteresowało i na pewno będę chciała się dowiedzieć w jaki sposób ta jego postać zostanie rozwinięta dalej, bo jego sytuacja życiowa w tej książce i na jej końcu wcale nie jest taka różowa jakby się mogło wydawać. Bardzo się cieszę, że odkryłam kolejnego polskiego autora który tak świetnie pisze. Mam nadzieję że nie jest to opinia na wyrost bo dopiero jedna książka jest za mną, ale naprawdę dobrze rokuje. Polecacie może szczególnie jakąś książkę Chmielarza?

Szczegóły:
Tytuł: Podpalacz
Tom: 1
Cykl: Jakub Mortka
Autor: Wojciech Chmielarz
Wydawnictwo: Marginesy
Liczba stron: 367
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

czerwca 10, 2020

Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii - Berenika Lenard, Piotr Mikołajczak



Islandzkie krajobrazy i ludzie z końca świata.


Witajcie poszukiwacze fiordów, zaśnieżonych gór i morskich krajobrazów. Książka ta zabierze Was na daleką północ gdzie lisy polarne można spotkać częściej niż ludzi i jednostki przeciwstawiają się żywiołom. Ta pozycja to zbiór kilkunastu osobnych historii o ludziach, którzy zmagają się z trudami życia na fiordach w północno-zachodniej Islandii.


Nie jest to typowy reportaż. Jest pełny nostalgicznych opisów, smutnych wspomnień i przepięknych krajobrazów. Jednak to ludzie i ich historie są tu na pierwszym planie. Ta część Islandii jest rzadko odwiedzana, trudno dostępna, ale również przepiękna. Stosunkowo niedawno nie było tam nowoczesności i jeszcze parę lat temu znajdowano tam ludzi, którzy ze współczesnym światem nie mieli żadnego kontaktu. Jedna historia przytoczona przez autorów jest właśnie o takim człowieku, który żył na odludziu całkiem sam. Oprócz tego spoglądamy jednym okiem na brzegi Grenlandii oraz pływamy po przepięknych zatokach z kapitanami, których przeszłość zaczynała się albo na łodziach łowiących śledzie albo na wojnie, a turystyką zajęli się stosunkowo niedawno. 

Niegościnne miejsce, ale piękne.


Atmosfera w tej książce jest absolutnie niesamowita. Obfituje ona w poruszające historie, smutne przeżycia ale też pełne nadziei patrzenie w przyszłość. Fiordy są niegościnnym miejscem i ludzie cały czas uczą się je oswajać. Jednak natura jest nieprzewidywalna i czasami zsyła sztormy, śnieżyce i groźne lawiny niszczące wszystko na swej drodze. Te wszystkie opowieści różnych ludzi tworzą obraz Islandii, której próżno szukać w turystycznych przewodnikach i na utartych turystycznych trasach.

Gdy patrzysz na piękna twarz, nie skupiasz się przecież na nosie, brodzie czy czole. Z Hornstrandir jest tak samo. To miejsce jest jak twarz starej Islandii. Takiej, jakiej nie można zobaczyć już nigdzie indziej.
Jeśli szukacie pięknej i klimatycznej książki, która opowiada o ludziach i trudzie życia, to naprawdę bardzo polecam ten właśnie reportaż. Mnie się bardzo, bardzo podobał, ale nie jest to książka dla wszystkich. Niektórym może przeszkadzać ta nostalgia i powolny sposób prowadzenia historii, jednak mnie właśnie to urzekło. Całość oczywiście dopełniają przepiękne zdjęcia i aż szkoda, że nie ma ich jeszcze więcej, bo strasznie rozbudziły mój apetyt na islandzkie krajobrazy. Ja na pewno sięgnę po poprzednią książkę tej dwójki autorów Szepty kamieni bo mnie kupili. Oczywiście Islandia trafia też na listę miejsc "do odwiedzenia".


Szczegóły:
Tytuł: Zostanie tylko wiatr. Fiordy zachodniej Islandii
Autor: Berenika Lenard, Piotr Mikołajczak
Wydawnictwo: Czarne
Liczba stron: 264

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

czerwca 08, 2020

Dzieci Húrina - J. R. R. Tolkien


Druga z wielkich opowieści Dawnych Dni.

Dzieci Húrina to druga obok Berena i Lúthien oraz Upadku Gondolinu wielka opowieść z pierwszej ery Śródziemia. Rozpoczęta przez mistrza Tolkiena w roku 1918 i skończona oraz uporządkowana w ostatnich latach przez jego syna Christophera Tolkiena. Jest to opowieść bardzo dramatyczna, która nie kończy się wcale dobrze i mówi o tułaczce jaką zmuszeni byli podjąć potomkowie Húrina. I jeśli Tolkiena nie znacie i nie ubóstwiacie Władcy Pierścienia i Hobbita, to za tę książkę, która jest opowieścią z Dawnych Dni, nie radzę się zabierać. Fanów zapraszam i polecam, bo to rzecz właśnie dla wszystkich szanujących się fanów mistrza.


Wciąż potężne elfy i przeznaczenie.

Jesteśmy w Pierwszej Erze Śródziemia, kiedy elfy są wciąż potężne i wzbudzają strach. Głównym bohaterem jest Turin, syn Húrina pojmanego po Bitwie Nieprzeliczonych Łez i przebywającego w niewoli. Turin, po najechaniu nieprzyjaciół na jego ojczystą ziemię, został wysłany przez matkę do królestwa Doriathu na wychowanie do króla elfów Thingola. Przy okazji tułał się po świecie, mieszkał w różnych ciemnych lasach, a nawet wędrował z szajką przestępców. Ucieka on przed przeznaczeniem, które na końcu i tak go dopada. Można powiedzieć że Tolkien stworzył taki swoisty dramat, który jednak nieco się różni klimatem od Berena i Lúthien. Losy Turina oraz jego siostry układają się nad wyraz nieprzewidywalnie i splatają się ze sobą mimo, że oni sami nie są tego świadomi. W tej opowieści jesteśmy świadkami upadku królestwa Nargothrondu, legendarnej fortecy elfów, która znany jest z licznych elfickich pieśni.

Tolkien mistrzowsko operuje słowem.

To jest Tolkien, czyli oczywistym jest, iż język jakim jest napisana ta historia jest absolutnie poetycki, absolutnie piękny, ale też ciężki w odbiorze dla niektórych. Mnie to nigdy nie przeszkadzało, ale znam osoby, których Tolkien "pokonał". Ja jestem absolutnie oczarowana tą historią nawet, jeśli wcale nie kończy się ona happy endem. Jest też dość brutalnie, szczególnie podczas bitew i potyczek.

Nie mogę oczywiście nie wspomnieć o samym nowym wydaniu, które jest niesamowicie klimatyczne. W środku znajdziecie przepiękne ilustracje Alana Lee i rozkładaną mapę oraz drzewa genealogiczne bohaterów, co na pewno ułatwi i uatrakcyjni czytanie. Piękna książka i bardzo ją polecam! Chyba zrobię sobie już wkrótce re-reading Silmarillionu. 


Szczegóły:
Tytuł: Dzieci Húrina
Tytuł oryginalny: The Children of Hurin
Autor: J.R.R. Tolkien
Wydawnictwo: Pruszyński i S-ka
Liczba stron: 272
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

czerwca 05, 2020

Donikąd. Podróże na skraj Rosji - Michał Milczarek


Daleki wschód.

Zaczynając tę książkę miałam dość sprecyzowany obraz tego co chciałabym dostać, a Michał Milczarek bardzo mnie zaskoczył. 

Tak ogólnie książka jest o podróżach do miejsc i miast do których zwykli turyści nie przyjeżdżają. Tak więc razem z autorem wędrujemy po Kamczatce, a potem z Magadanu zapuszczam się w głąb Kołymy gdzie pod śniegiem leżą kości. Płyniemy też przez centralną Syberię Angarą od Bogucin aż do Dudinki i nieodległego Norylska gdzie świat się kończy i nie ma już nic.


Rozważania.

Pierwsze co się stało kiedy zaczęłam czytać to zostałam przygnieciona całą masą metafor porównań i metafizycznych rozważań, których było bardzo dużo w szczególności w pierwszych dwóch rozdziałach. Język jakim posługuje się autor jest absolutnie świetny, ale ta cała poetyckość trochę mnie zaczęła przerażać i przerastać, a nawet zastanawiałam się, czy by tej książki po prostu na jakiś czas nie odłożyć. Na szczęście potem było już dużo lepiej. Autor pisał w takim lżejszym stylu albo po prostu ja przyzwyczaiłam się do tego sposobu przedstawiania historii. 
W Poradziecji [...]. Człowiek był pęknięty, poharatany, nie mieścił się w sobie. Cała ta przestrzeń to była rozgrzebana rana. Trzewia świata. Antyświat.

Pejzaże Syberii.

Na pewno na uznanie zasługuje wklejka na której jest mapa Rosji od rzeki Ob aż do Kuryli. Dzięki niej trochę mniej zorientowani w geografii czytelnicy będę się czuć znacznie swobodniej w momentach, kiedy autor wymienia te wszystkie nazwy miast i miejscowości. Książkę dopełniają też zdjęcia, które przedstawiają brutalną rzeczywistość poradzieckiego człowieka, są pełne rdzy, dymów i zabłoconych smutnych miast. W pewnym sensie fascynują. Ale kilka pięknych zaśnieżonych pejzaży też się znajdzie.

Poszukiwania.

Można by powiedzieć, że autor poszukuje niczego. Jak najtaniej, czyli najczęściej autostopem, podąża tam gdzie raczej nikt się nie zapuszcza, a miejscowi reagują na jego podróż zdziwieniem. Śpi w hotelach, u przypadkowo poznanych osób, a nawet w budkach cieciów. Niby cała Syberia jest podobna, a jednak jest także inna. Autor spotyka bardzo wielu różnych ludzi, którzy próbują żyć w tym niegościnnym i zapomnianym przez wszystkich miejscu. 


Moje wyobrażenia o tej książce bardzo minęły się z rzeczywistością. Jednak podobała mi się ta podróż. Momentami ciężej mi się ją czytało, zwłaszcza kiedy autor zbytnio filozofował. Na pewno nie jest to typowa książka podróżnicza, nie jest to też typowy reportaż, a jego forma jest bardzo poetycka. Niemniej cieszę się, że ją przeczytałam. Jeśli jesteście zainteresowani Rosją, która może być w różny sposób postrzegana i w różnych miejscach można ją odnaleźć, to bardzo polecam.  


Szczegóły:
Tytuł: Donikąd. Podróże na skraj Rosji
Autor: Michał Milczarek
Wydawnictwo: Czarne
Liczba stron: 272

Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

czerwca 02, 2020

Łowcy kości - Steven Erikson


Za mną już szósta część monumentalnej Malazańskiej Księgi Poległych. Umówmy się, że kto dotarł do tej części, już po prostu musi być fanem, innej opcji nie ma. Dla wszystkich którzy nie wiedzą co to jest ta Księga Poległych, jest to epicka bitewna fantastyka bardzo skomplikowana z prawie setką bohaterów najróżniejszego pochodzenia.

Krwawe bitwy. 

Największą zaletą Eriksona i tym co najbardziej mu wychodzi są opisy bitew. W tej części mamy aż dwie takie kulminacyjne bitwy i walki o przeżycie. Zacznijmy jednak od tego, że zmiażdżono bunt w Siedmiu Miastach i zabito Sha’ik, po której ostał się tylko jeden jedyny oddział w mieście Y'Ghatan. W obecnej 14 armii malazańskiej zwanej teraz łowcami kości to miasto jest obiektem strachu i niepokoju, ponieważ to tam kiedyś przelano morze krwi malazańczyków. Razem z bohaterami przeżywamy piekło, wielkie pożary, wędrówkę w ciemnościach i walkę o przeżycie w jaskiniach pod Y'Ghatanem. Krew, pot, flaki i spalone ciała - czyli to co niedźwiadki lubią najbardziej.

Druga bitwa to absolutnie spektakularna walka skrytobójcy Kalama Mekhara w Malazie. Myślę, że więcej nie będę zdradzać, ale jestem mega zadowolona, że wciąż towarzyszymy moim ulubionym bohaterem czyli byłym Podpalaczom Mostów. Jest Nożownik, jest Apsalar, spotykamy też Skrzypka i Karse Orlonga, ale moja zdecydowanie najulubieńsza para to właśnie mag Szybki Ben i Kalam Mekhar. Ericsson nie waha się poświęcać bohaterów. Niestety nie oszczędził też moich ulubionych. 

Magia i groty. 

Oprócz scen bitewnych i różnych potyczek bardzo ciekawie skonstruowany jest system magiczny, a magowie korzystają z mocy tajemnych grot. Istnieje również świat bogów i ascendentów, jednak w panteonie nastąpił rozłam i bogowie również będą musieli wybrać jedną ze stron. Jak to się wszystko potoczy, zobaczymy.

Skomplikowana i wielowątkowa powieść.

Jeśli chodzi o całość książki to jest ona skomplikowana. Przyznam że zdarzały się momenty, które nie porwały mnie. Wpływa też na to mnogość bohaterów. Jest tych postaci tak dużo, że po prostu jednych polubiłam bardziej, a inni niespecjalnie mnie interesowali. Przez to też cała książka jest lekko nierówna. Niektóre rozdziały po prostu pochłaniałam, a inne zaś bardzo zwalniały moje tempo czytania, a jest to olbrzymia książka, bo ma około 900 stron.

Książka jest niesamowicie dopracowana w każdym szczególe, a mając taką liczbę bohaterów, taką liczbę bogów i różnych wydarzeń które się dzieją jednocześnie i wpływają na siebie, na pewno ciężko się w tym nie pogubić. Erikson się nie pogubił. Ja jestem pod wielkim wrażeniem tej serii od pierwszego tomu i na pewno będę chciała przeczytać także resztę. Szkoda tylko, że jest taki wielki problem z dostępnością tej serii na rynku. 

Szczegóły: 
Tytuł: Łowcy kości
Tytuł oryginalny: The Bonehunters
Cykl: Malazańska Księga Poległych
Tom: 6
Autor: Steven Erikson
Wydawnictwo: Mag
Liczba stron: 896
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,
Subskrybuj: Posty (Atom)