lipca 29, 2020

Pieśń miecza - Bernard Cornwell


Po raz czwarty śledzę historię Uhtreda z Bebbanburga. 

Tym razem jesteśmy w roku 885 nad brzegiem Tamizy razem z Uhtredem i jego rodziną, którzy właśnie w tym miejscu chwilowo się osiedlili. Nasz bohater oczywiście nie zapomniał o twierdzy na północy, która mu się prawnie należy. W międzyczasie Londyn opanowują wikingowie pod przywództwem dwóch norweskich jarlów. Proponują oni Uhtredowi dołączenie do nich i ofiarują tron Mercji. Jednak Uhtreda wiąże przysięga złożona królowi Alfredowi, który nakazuje mu zdobyć dla niego Londyn. Na nieszczęście ma to zrobić razem ze swym kuzynem Aethelredem, którego szczerze nienawidzi, uważa za idiotę, a któremu ma przypaść chwała za to dokonanie. 

Co tu dużo mówić książka jest napisana bardzo dobrze i przystępnie. Może trochę mniej się dzieje niż w poprzedniej części, bo tutaj w sumie skupiamy się tylko i wyłącznie wokół Londynu. Jednak jesteśmy znowu na statkach, żeglujemy Tamizą no i towarzyszymy bohaterowi, który opowiada jak to właściwie było z tymi wojnami, które powadził.

Ciekawa narracja.


W ogóle bardzo mi się podoba w tych książkach narracja, ponieważ narratorem jest sam Uhtred. Opowiada on o swoich młodzieńczych przygodach z perspektywy już dość wiekowego wojownika. Czasami sam krytykuje swoje zachowanie i przyznaje, że chwilami może był zbyt porywczy. Wspomina swoją młodość i to jest mega fajna perspektywa. Opowiada o czymś, że było to tak, ale niestety później się stanie inaczej, co przytoczy kiedy indziej i dzięki takim zabiegom bardzo rozbudza moją ciekawość. Nie pozostaje mi nic innego tylko czytać dalej.

Ożywiona historia.


W tej części Uhtred jest już dojrzałym wojownikiem w kwiecie wieku, ma chyba 28 lat, i wciąż ciągnie go na północ, więc mam nadzieję że w kolejnych częściach na tą północ będzie zmierzał. Jest to również wspaniała kronika mrocznych wieków średnich i króla Alfreda nazwanego potem Wielkim, który zjednoczył Anglię. Autor przywiązuje wagę do szczegółów historycznych, wiadomo, że dodaje wiele od siebie, ale na końcu książki wyjaśnia co dodał i którzy bohaterowie są postaciami historycznymi a którzy fikcyjnymi. To tak wspaniale i tak lekko się czyta, że polecam tę serię każdemu kto lubi tematykę Wikingów, książki historyczne i fikcję historyczną.



Szczegóły: 
Tytuł: Panowie północy 
Tytuł oryginalny: Sword Song
Cykl: Wojny Wikingów
Tom: 4
Autor: Bernard Cornwell
Wydawnictwo: Otwarte
Liczba stron: 496
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

lipca 24, 2020

Oświęcim. Czarna zima - Marcin Kącki

Mój punkt widzenia.

Moje odczucia po tej książce na pewno będą inne niż większości czytelników. Dlaczego? Koło Oświęcimia mieszkam. W Muzeum Auschwitz pracuję na co dzień. Codziennie patrzę na bramę z napisem Arbeit macht frei. Wiele rzeczy o których autor pisał o samym współczesnym obozie mnie po prostu nie szokuje. I tak, już się przyzwyczaiłam że w blokach na terenie obozu mieszkają ludzie. Pewna miła starsza pani przechodzi przez obóz na pocztę. Człowiek może się przyzwyczaić do wielu rzeczy.

Grunt to odpowiednie podejście do lektury.

Do tej książki trzeba podejść z otwartą głową. Nie nastawiać się przed czytaniem na nic, tylko na spokojnie wszystko sobie przeanalizować. Widziałam komentarze, że jest to książka krzywdząca dla mieszkańców Oświęcimia. Jeśli ktoś podejdzie do niej w celu szukania sensacji, to ją znajdzie, znajdzie się też cały rozdział o ksenofobii. Ale ja polecam zastanowienie się i głębszą analizę, bo we wszystkich, nawet tych krzywdzących stwierdzeniach, jest jednak ziarno prawdy.

Zapomniane fakty o mieście.

Co do fabuły to mogę zapewnić, że książka nie jest o samym Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau. Oczywiście historia miasta i obozu są nierozerwalnie złączone, ale w dużej mierze jest to książka o mieście współczesnym. Poznajemy ostatniego żyda, rozmawiamy o pogromie Romów (o tym kompletnie nie słyszałam, a to były lata 80-te). Coś dla fanów hokeja też będzie. Lwią część zajmują rozdziały o Synthosie, dawnych zakładach chemicznych i ich wpływie na otoczenie przez całe dziesięciolecia. Poznajemy historię przedwojennego miasta, którego większość stanowili żydzi i to jak współcześnie żyje się w cieniu obozu. A powiem Wam, że Brzezinka jest teraz całkiem atrakcyjnym miejscem do mieszkania.

Różne głosy.

Książkę się bardzo dobrze czyta. Nie zmęczyła mnie, wiele rzeczy o Oświęcimiu nie wiedziałam, zwłaszcza o zakładach chemicznych. I bardzo polecam tę lekturę, może są tam fragmenty przerysowane, może nie wszystko to to szczera prawdą, ale tego ze stuprocentową pewnością nie wiem. Są osoby które odcinają się teraz od tej książki i od tego co powiedziały, ale punkt patrzenia zawsze zależy od punktu siedzenia i tutaj widzimy to jak Kąciki zobaczył Oświęcim a tego, że jest to ciekawy obraz, nie mogę mu odmówić.

Szczegóły:
Tytuł: Oświęcim. Czarna zima
Autor: Marcin Kącki
Wydawnictwo: Znak Literanova
Liczba stron: 400
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

lipca 22, 2020

Droga - Cormac McCarthy


Cormac McCarthy trochę mnie w ostatnim czasie prześladował, bo co chwilę widziałam polecajkę którejś jego książki, albo sam autor w innych dziełach był przedstawiamy jako "coś wartego poznania". Nareszcie zabrałam się za jego Drogę, którą przesłuchałam w audiobooku. Jestem pod wielkim wrażeniem tej powieści.

Wędrówka przez pustkowia.

Jesteśmy towarzyszami wyprawy ojca i syna przez spalone i spopielone tereny, które kiedyś były Stanami Zjednoczonymi. Chłopiec nie zna innego świata, urodził się tuż po katastrofie. Mężczyzna zaś stara się nie wspominać dawnego życia, mimo że ruiny starego świata wciąż o nim przypominają. Jest zimno, doskwiera im głód, czasami nogi mają owinięte szmatami, ale idą dalej pchając stary sklepowy wózek z całym dobytkiem. 

Miłość ojca i ciekawość dziecka.

W tej książce panuje niesamowite napięcie podkreślone tym, że ojciec z synem mówią do równoważnikami zdań oraz pojedynczymi słowami, jakby nie potrzeba było słów między nimi i nie potrzeba było zakłócać wszechogarniającej wszystko ciszy. Nawet nie wiemy, czy mają jakieś imiona. Ojciec stara się wychować chłopca na dobrego człowieka i próbuje wytłumaczyć mu świat. Przeważnie bardzo ciężko jest cokolwiek wyjaśnić, ponieważ ludzie zatracają swoją naturę. Spotykają na swojej drodze bandy kanibali, widzą okropne rzeczy, cierpią i się boją, a kierują się do upragnionego wybrzeża. Ale co tam na nich czeka?

Apokalipsa wg McCarthy'ego.

Autor przedstawia spełnioną apokalipsę. Opisał strach, głód i koniec świata, a w tym wszystkim miłość ojca i synka. Coś co trzyma przy życiu i zdrowych zmysłach. Myślę, że nie ma co dużo pisać o tej książce, ją trzeba przeczytać. Przedstawia naprawdę zatrważający obraz tego, jak nasz świat może wyglądać i co się może stać z ludźmi.
Czy po końcu naszego świata zejdziemy do podziemi metra czy pójdziemy może spopieloną drogą, którą wytyczył McCarthy?  


Szczegóły:
Tytuł: Droga
Tytuł oryginalny: The Road
Autor: Cormac McCarthy
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Liczba stron: 456


Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

lipca 20, 2020

Mordercze rośliny i RPG dla dzieci - Nowa Fantastyka nr 7/2020

O tym numerze Nowej Fantastyki zrobiło się głośno, ale ten numer nie stoi tylko jednym opowiadaniem. Zobaczcie co innego na Was czeka w środku.

Publicystyka

Po pierwsze mamy dwa wywiady. Dla fanów komiksu jest wywiad z Gregiem Rucka, który jest scenarzystą komiksu The Old Guard oraz filmu Netflixa o tym samym tytule. Kolejny wywiad to już bardziej moje klimaty, bo rozmowa jest przeprowadzona z Zacharym Quinto, który wcielał się w postać Spoocka. Mówi on o swoich rolach i planach.

Teraz coś na co czekałam, czyli artykuł o Przeklętej, nowym hicie Netflixa, który mnie już chyba z każdej strony bombarduje. Książka do mnie już idzie, a serial wkrótce obejrzę.

Z kartek legendarza oferuje przegląd zwierzęcych mocy świata Słowian. Czy należy się bać czarnego koguta? Co knuje nocą kot i czy zwierzęta mogą nas zbawić? Polecam bardzo ten tekst.
Mordercze rośliny z Lamusa to było coś dla mnie Super artykuł o poszukiwaniach roślin mogących zjeść człowieka. Na takie monstra szał zapanował w XIX w. kiedy ich szukano i te motywy pojawiały się w literaturze SF i fantasy. Wciąż się odbijają, jakby czkawką i wracają co jakiś czas.

Gry RPG dla dzieci

Zaskoczeniem był dla mnie artykuł o grach fabularnych dla dzieci. Nigdy się nie zastanawiałam nad tym, czy takie gry w ogóle powstają. Miło czytać, że pojawia się coraz więcej rodzimych tytułów, a z tego tekstu dowiecie się dlaczego warto z dziećmi w nie grać i jaką niosą wartość.
W dziale prozy dostajemy również dwa scenariusze. Pierwszy to Cukrowa Góra Marcina Kubiesy, a drugi Strapienie Szklarza Kamili Zalewskiej-Firus. Oba bardzo sympatyczne. Jeśli macie dzieci w odpowiednim wieku, to zachęcam do wykorzystania tych materiałów.

Proza 

W prozie polskiej warto zerknąć do Zero Waste (H 2.0) Tomasza Kołodziejczaka bardzo mi się podobało. Z polskich opowiadań najlepsze. Pokazuje świat przyszłości, nie tak bardzo odległej, w którym idea zero waste wskakuje na wyższy poziom, nie tylko jeśli chodzi o śmieci, ale też ludzi. Jest to obraz jednocześnie ciepły z tęsknotą bohaterki za babcią, ale też zimny jeśli zagłębić się w to jak głęboko zmienia się ziemia i ludzie.

Z prozy zagranicznej Pospieszny z Kazinki Iny Goldin to obraz we wschodnim stylu, który bardzo przypadł mi do gustu. Anna zostaje wysłana z polecania Cesarskiego Urzędu Kolei Żelaznych do Białej Góry aby zbadać zjawisko tajemniczego pociągu widmo. Podobała mi się ta estetyka i klimat. Dla mnie najlepszy zagraniczny tekst. 

Wypada mi też wspomnieć o tekście Dalian, będziesz ćwiartowany Jacka Komudy, który wywołał wielką gównoburzę, która na pewno przynajmniej obiła się Wam o uszy. Samo opowiadanie nie podobało mi się pod względem językowym i fabularnym, nie moja stylistyka. Było dla mnie słabe i po ludzku nie pasuje mi świat w którym autor umieścił Jaksę. Z Komudą nigdy nie miałam po drodze, jedną książkę czytałam i nie zaskoczyło. Po prostu. Przeczytałam ten tekst, wyrobiłam sobie własne zdanie, już wiem o co chodzi i nie czerpię wiedzy do dyskusji chociażby z Twittera. Postanowiłam, że nie będę tego opowiadania zbytnio rozgrzebywać. Zarówno redakcja jak i inni komentujący napisali już w tym temacie wszystko i to znacznie lepiej od tego co ja bym tu stworzyła, więc odsyłam Was do kliku takich linków poniżej. 
Czytaj dalej »
0
Etykiety:

lipca 15, 2020

Odmęt - Jacek Łukawski


Czy autor zdał egzamin z kryminału?

Jacka Łukawskiego poznałam jako autora książek fantastycznych (polecam jego trylogię Kraina Martwej Ziemi), ale czy sprawdził się w kryminale? Bardzo byłam tego ciekawa. Muszę przyznać, że na początku książki zupełnie nie mogłam się wkręcić. Nie bardzo wiedziałam kto jest kim, było trochę skakania po różnych postaciach. Nie do końca umiałam polubić głównego bohatera. Jednak ostatecznie bardzo mi się podobało.


Dziennikarz Damian Wolczuk w Chęcinach znalazł się mimo woli przez wypadek samochodowy. Porzucił swoje życie w Warszawie i pojechał w kierunku Krakowa aby zacząć na nowo. Przypadek sprawił, że znalazł się w mieście w którym dochodzi do tajemniczych morderstw. Został i postanowił zbadać sprawę swoim dziennikarskim okiem. 

Historia wpleciona w fabułę książki.

Akcja ma miejsce w Chęcinach, rodzinnym mieście autora. Przemycił on do fabuły znaczną ilość różnych informacji i ciekawostek o mieście oraz o jego historii. Miejscami ta historia trochę przeważała, było jej za dużo, ale z drugiej strony fajnie wpasowała się w całą kryminalną zagadkę. Muszę też wspomnieć, że autor wygrzebał kilka takich szczegółów jak na przykład antyklina chęcińska, że naprawdę szacun za to (wiem co mówię, wkuwałam geologię tej okolicy na studiach). 

Policjanci trafiają na zwłoki przy których pojawia się dziwny kościany koralik jakby z różańca. Wkrótce ciał pojawia się więcej, a sprawą zajmuje się prokurator Arkadiusz Painer. W samej książce pojawia się sporo zwrotów akcji. Na końcu wszystko staje na głowie i odwraca się o 180 stopni, także ta końcówka to było dla mnie największe zaskoczenie. Kto jest czarnym charakterem i jakie motywy kierują mieszkańcami Chęcin? 

Promocja miasta.

Ta książka naprawdę bardzo mi podobała, chociaż przyznam, że mniej więcej do połowy nie wciągnęła mnie w takim stopniu jakbym tego chciała, ale potem naprawdę było interesująco. Także pan Łukawski zdał u mnie egzamin z kryminału na takie 4+. Czekam na kolejne części. Polecam tę książkę fanom gatunku. Ja dodatkowo świetnie się przy niej bawiłam, bo byłam w Chęcinach, zwiedzałam zamek i rynek, wiem dość sporo, a raczej wiedziałam na studiach dość sporo o okolicy, więc dla mnie to była niesamowita frajda i sentyment czytać o tym mieście. A kto w Chęcinach nie był, może się poczuć naprawdę zachęcony tą książką do odwiedzin, bo jest to również świetna promocja tego miasta. 

Szczegóły:
Tytuł: Odmęt
Tom: 1
Cykl: Krąg Painera
Autor: Jacek Łukawski
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Liczba stron: 496
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

lipca 11, 2020

Nocna droga - Kristin Hannah


Dawno nie czytałam takiej książki. Ostatnio ciągle siedziałam w reportażach i fantastyce, więc taka dobra książka obyczajowa to było dla mnie bardzo odświeżające.  Również dawno nie czytałam książki w której bohaterowie to nastolatkowie, a postać matki jest postawiona przed takimi trudnymi wyborami.

Niezwykła przyjaźń.

Naszą główną bohaterką jest Lexi, która ma za sobą bardzo ciężkie dzieciństwo. Wędrowała po różnych rodzinach zastępczych, bo jej matka, narkomanka, siedziała często w więzieniu, aż w końcu zmarła, a jej jedyna rodzina znalazła się na wyspie w stanie Waszyngton. Wbrew wszystkiemu Lexi jest bardzo dobrą dziewczyną, ale jej pochodzenie i jej stan materialny podkreśla w oczach czytelnika to, że przyjaźni się z bliźniętami Mią oraz Zachiem, którzy pochodzą z bardzo bogatej rodziny. Stali się nierozłączni, spędzają razem czas na imprezach i zastanawiają się nad studiami. Ich przyjaźń i miłość niestety prowadzą do jednej tragicznej w skutkach decyzji.

Oczywiście nie powiem wam co się działo, ale jest naprawdę poruszająco i wzruszająco. Wydarzenie to dzieli książkę na część beztroskiego okresu nastoletniego oraz na poważną i miejscami przytłaczającą część dorosłą.

Postać matki i jej przemiana.

To co mnie bardzo zaciekawiło w tej książce to postać Jude, która jest matką Mii i Zacha. Ta kobieta okropnie mnie na początku irytowała, bo jest takim typem matki, która o wszystkim musi wiedzieć, nad wszystkim musi panować. Jest też bardzo opiekuńcza i to tak aż do przesady. Jednak wraz z biegiem historii przechodzi bardzo ciekawą przemianę. Chyba właśnie postać Jude zafascynowała mnie o wiele bardziej niż główni bohaterowie. Także ten obraz matki i tej ewolucji jaką przeszła jest bardzo ciekawy nawet z takiego psychologicznego punktu widzenia. 

Moja pierwsza książka tej autorki, jestem na tak.

Książka jest bardzo wzruszająca i bardzo pięknie napisana. Autorka potrafi operować słowem i generować takie emocje, że czytelnik mimowolnie się wzrusza. Przyznaję się, że sama pochlipałam trochę na końcu książki. Ogólnie cała opowieść podobała mi się, jednak do połowy jakoś zupełnie nie mogłam się wkręcić, jakbym nieco już wyrosła z książek dla nastolatek. Jednak po połowie było już bardzo dobrze, doszłam do tego o co chodzi i tak, ukazała mi się opowieść o nastolatkach, ale główną rolę grała w niej postać matki. Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i jestem na tak, na pewno sięgnę również po jej inne książki. Poluję na Słowika, chyba, że polecacie coś innego? 


Szczegóły:
Tytuł: Nocna droga
Tytuł oryginalny: Night Road
Autor: Kristin Hannah
Wydawnictwo: Świat książki
Liczba stron: 456
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,

lipca 03, 2020

Lot 202 - Remigiusz Mróz


Książka na rozluźnienie z gościnnym występem.

Książki Mroza to dla mnie zawsze świetna rozrywka i bardzo lubię je czytać pomiędzy innymi, nieco cięższymi pozycjami. W tym się naprawdę sprawdzają, a często dostarczają też wielu różnych emocji. Tak właśnie było w przypadku tej książki, która z jednej strony mi się podobała ale z drugiej coś mi w niej zgrzytało. 

Szczerze mówiąc, to spodziewałam się, że akcja zacznie się od porwania samolotu i w ogóle od samolotu. Całkiem niespodziewane było zatem to, że sam początek to zabójstwo w Opolu. Sprawą zajmuje się podkomisarz Agnieszka Oliwa razem ze swoim przełożonym. Jak się pewnie wszyscy domyślacie, dochodzenie to łączy się w jakiś sposób z planem porwania samolotu którym ma lecieć do Kanady premier Polski Patryk Hauer ( z serii W kręgach władzy). Ja z tej serii przeczytałam właściwie tylko jedną książkę i nie bardzo wiem jak wielką rolę odgrywał tam premier, ale tutaj jest pełnoprawnym pierwszoplanowym bohaterem razem z policjantami z Opola i naprawdę daje czadu na pokładzie.

Koszmar na pokładzie.

No muszę przyznać, że Mróz w całkiem ciekawy sposób przedstawił porwanie samolotu. Było bardzo krwawo, były ofiary, także takiej brutalności dostarcza czytelnikom całkiem dużo. Ja za to naprawdę daję plusik, bo było prawie że realistycznie. Mówię prawie, bo oczywiście całą sytuację można by uznać za bardzo odrealnioną. We współczesnym świecie takie porwanie, taką metodą absolutnie nie weszłoby w grę. Jednak w świetle wydarzeń i realiów które wykreował autor, było to  bardzo emocjonujące, także przyznaję, że super się wszystko czytało.

Czasami zgrzytało.

Czy mi się podobało? Tak, ale nie na 100%. Dialogi mi zgrzytały, pojawiają się chyłkopodobne modele postaci i nieco absurdu, jednak mimo jest to jedna z fajniejszych książek Mroza, jakie czytałam. Pochłania się ją bardzo szybko, jest dynamiczna i nie ma takich fabularnych przestojów, a całość akcji to zaledwie kilka godzin. Oprócz tego Mróz jak to Mróz zawsze czymś zaskoczy i rzeczywiście, pod koniec książki tych zaskoczeń i zwrotów akcji było dość trochę. Muszę też powiedzieć, że bardzo mi się podobało zakończenie, kto czytał ten wie o co mi chodzi. Ogólnie było bardzo dobrze i polecam wszystkim, którzy mają jeszcze wątpliwości.

Szczegóły:
Tytuł: Lot 202
Autor: Remigiusz Mróz
Wydawnictwo: Filia
Liczba stron: 512
Czytaj dalej »
0
Etykiety:
,
Subskrybuj: Posty (Atom)