Wierna - Veronica Roth

kwietnia 15, 2015

Wierna - Veronica Roth

Trzecia część trylogii Niezgodna zaliczyła dość mocny upadek z literackich wyżyn, na których zostały poprzednie części. Pierwsze dwa tomy pochłonęłam w dwa dni i całkiem niedawno rozpisywałam się tu nad ich porywającą fabułą i zaletami. Wierna jest jakimś dziwolągiem zupełnie nie pasującym do poprzedniej historii.

Tak bardzo podobało mi się zniszczone miasto i społeczeństwo jak z filmu Księga ocalenia, że nieświadomie przeoczyłam fakt, że mowa tu o Chicago. Czyli USA. I tak na początku okazuje się, że całe miasto to jakiś pieprzony eksperyment amerykańskich naukowców. Nieważne, że kilkaset lat po obecnym roku 2015, ale jednak.

Do tej pory historię opowiadała Tris z jej perspektywy. W tej części autorka jako narratora dodała Tobiasa. I tak oboje się przeplatają. Według mnie niepotrzebnie kombinowała, bo przyzwyczaiłam się do perspektywy Tris, a tu mi nagle wyskakuje Tobias i czasem się gubiłam, kto kiedy mówi.

Dynamika spada, akcja praktycznie zamiera. W sumie przez całą książkę nasi bohaterowie, bo jest ich kilku, siedzą za płotem na lotnisku przekształconym na bazę i laboratoria.  Emocje gdzieś zniknęły. Zupełnie jakby bohaterowie zostali z nich wyprani. Gdzie ten tajemniczy przystojniak Cztery?

Trylogia jako całość jest bardzo wciągająca. Wydaje mi się, że jak w innych trylogiach pierwsza książka stanowi (czasami nudnawe) wprowadzenie, to w tym przypadku wyjaśnianie wszystkich zawiłości fabuły i niespodzianek jest zamieszczone w trzeciej części. Dowiadujemy się o co chodzi w eksperymencie i poznajemy genetykę - co dla mnie było dość nużącymi fragmentami i może biolog lub chemik coś by z tego zrozumiał.

Książka nie kończy się całkowitym happy endem, co o dziwo wcale mnie nie zasmuciło, chociaż wiem, że są osoby, które bardzo nad końcówką ubolewały. Ja chyba zatraciłam swoją emocjonalną więź z bohaterami w trakcie czytania. Mam wrażenie, że autorka płynąca na fali popularności trochę przy tej książce odpuściła, a może nie miała pomysłu - nie wiem. Pomimo mojego ględzenia o wadach zachęcam was do przeczytania serii Niezgodna, bo niezaprzeczalnie spełnia swoje podstawowe zadanie - wciąga nas do historii i daje całkiem sporo zabawy w czasie czytania.

Czytaj dalej »

Uwięziona w bursztynie - Diana Gabaldon

kwietnia 12, 2015

Uwięziona w bursztynie - Diana Gabaldon

Ta książka walnęła mnie w twarz z całą swoją szkocką brutalnością. Po przeczytaniu nie mogłam się pozbierać do kupy. Ledwo co zaczęłam czytać, a już wylałam wiadro łez przez pierwsze 100 stron. Kończąc, wypłakałam też spory basen. Mogę z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że ta seria to najlepsza rzecz, którą czytałam od czasów, kiedy z wypiekami na twarzy pochłonęłam Tolkiena. Powoli staję się fanką powieści fantastyczno-historycznych.

Historia zaczyna się w roku 1968, kiedy Clarie powraca do Szkocji ze swoją dorosłą córką Brianną, aby opowiedzieć jej historię swojego życia. Ale chwila, co ona robi w czasach jej współczesnych? Powinna być z Jamiem! Tak więc to jest ten nieprzyjemny moment, w którym ryczymy po raz pierwszy. Sama pisarka spojleruje nam historię. Losy Clarie w latach 60-tych są ramą powieści. Pojawiają się na początku i na końcu historii. Najgorsze jest to, że przez ten brutalny spojler, przez całą książkę zastanawiałam się w którym momencie zginie mój obecny ideał mężczyzny.

W książce dzieje się mnóstwo rzeczy. Autorka dość brutalnie doświadcza głównych bohaterów, czyli Clarie i Jamiego. Przed nimi stoi zadanie zmienienia biegu dziejów poprzez niedoprowadzenie do powstania w Szkocji i masakry przyjaciół w bitwie pod Culloden. W czasach współczesnych na polu bitwy są kamienie z wyrytymi nazwami klanów, które poległy w tej bitwie. Straszne, prawda? Ale prawdziwe.

Na początku lądujemy we Francji w Paryżu, gdzie Jamie zajmuje się handlem winami. W tym miejscu widzimy niesamowity opis francuskich wyższych sfer i dworu króla Ludwika. Dość uderzające jest to, że ci wszyscy ludzie wydają się tacy normalni i prawdziwi z wyjątkiem tego, że nie mieszkają w czasach współczesnych. Przez całą powieść przewija się dość spora liczba dzieci, opisów macierzyństwa i ciąż. Jest dużo smutku, łez, ale też nadziei i miłości. Mnie osobiście zafascynowały ówczesne sposoby leczenia z opisami różnych rytuałów i czarów w których działanie wierzyli ludzie. Po jakimś czasie akcja przenosi się do Szkocji. Klan Fraser zostaje podstępem wplątany w udział w powstaniu, niestety.

Clarie i Jamie poznają blaski i cienie małżeństwa. Przeżywają rozłąki i szczęśliwe powroty do siebie. Wydaje się, że ich miłość przezwycięży wszystko. Ratują się nawzajem z różnych opresji. Wiele razy Jamie ocala Clarie i nigdy jej nie zawiódł. To jest bardzo urocze i wzruszające. Pomimo tego, że wszystko dookoła się wali, oni są sobie zawsze wierni i starają się być razem bez względu na wszystko. W książce pojawia się dużo szokujących momentów. Nie sposób ich tu opisać, to trzeba samemu przeczytać.

Jak już wspomniałam, końcówka jest niesamowicie wzruszająca. Czyżby to był koniec? Ale w  roku 1968 Clarie znajduje coś niesamowitego, coś co daje maleńki promyk nadziei. Już nie mogę się doczekać, aż wezmę do ręki kolejną część.

Widzieliście serial Outlander? Wg. mnie jest genialny. Chyba po raz pierwszy czytając książkę widziałam oczami wyobraźni bohaterów takich, jacy zostali przedstawieni w serialu. A to mi się zdarza niezmiernie rzadko. Zawsze mam swoją wizję wyglądu bohaterów. Tym razem mogę wam ich pokazać, wyglądają dokładnie tak:

A tak przy okazji uwielbiam taką muzykę jak ta (może uchodzę za dziwaczkę, ale kocham muzykę irlandzką, szkocką - ogólnie celtycką).  :))

Szczegóły

Tytuł:  Uwięziona w bursztynie

Tytuł oryginalny: Dragonfly in amber

Cykl: Obca

Tom: 2

Autor: Diana Gabaldon

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron:  837

Czytaj dalej »

Inferno - Dan Brown

kwietnia 09, 2015

Inferno - Dan Brown

W Infernie powtórzył się pewien standard, pojawiający się w każdej książce Browna, a mianowicie: pościgi i ucieczki, symbole, coś zagrażającego światu i piękna kobieta pomagająca Robertowi Langdonowi w rozwiązaniu zagadki. No niby wszystko przewidywalne, ale nieźle wciąga.

Tym razem kluczem do rozwiązania zagadki, a ty samym do uratowania świata jest wielkie dzieło Dantego Boska komedia. Sam fakt, że autor podjął się wplecenia do powieści tego sławnego, ale i trudnego w odbiorze poematu zasługuje na uznanie. Dodatkowo nie pogubił się w licznych symbolach i alegoriach - duży plus za to. Sama męczyłam się kiedyś z analizą literacką Boskiej komedii i nie było to super łatwe. Dodatkowo występują też nawiązania do innych tekstów kultury m.im. do Biblii i mitologii greckiej.

Przed czym Robert Langdon ratuje świat tym razem? Przed szaleńcem, który chce zmniejszyć ludzką populację o 1/3 za pomocą pewnego wirusa. Nasz bohater budzi się we włoskim szpitalu i nie pamięta dwóch ostatnich dni. Wkręcając się w rozwiązywanie zagadek i odczytywanie symboli próbuje przypomnieć sobie co się z nim działo.

Skoro Dante to Włochy! Opis Florencji wygląda jak z przewodnika. Mogę śmiało stwierdzić, że po przeczytaniu tej książki nie zgubiłabym się w mieście, a dodatkowo poznałam całą masę ciekawych miejsc i zabytków. Poznajemy też Wenecję i Stambuł. Opisy są bardzo plastyczne i czytając naprawdę mamy przed oczami te piękne miasta.

Mi się bardzo podoba styl Browna. Może miejscami zalatuje trochę kiczem, ale to naprawdę dobra, sensacyjno-historyczna książka. Idealna dla lubiących sztukę - bo stanowi ona ważny element powieści. To chyba najlepsza z książek Browna, przynajmniej dla mnie.

Czytaj dalej »

Zbuntowana - Veronica Roth

kwietnia 05, 2015

Zbuntowana - Veronica Roth

Po przeczytaniu Zbuntowanej doszłam do wniosku, że dobra książka to niekoniecznie ta napisana pięknym językiem i śląca wzniosłe ideały i przesłania. Jeśli opowieść cię wciąga do reszty, nie możesz się od niej oderwać to jest książką dobrą. Taka właśnie jest ta książka.

Kolejna część trylogii Niezgodna jest jeszcze bardziej wciągająca niż pierwsza część. Sprawy się komplikują, wszyscy ze sobą walczą, przyjaciele zabijają przyjaciół, Erudyci zapanowali nad miastem.

Tris się zmienia, niekoniecznie na dobre. Pragnie się poświęcać dla sprawy, co niekoniecznie podoba się Tobiasowi. Cztery i Tris odsuwają się od siebie. Dzieli ich coraz większy dystans. Na szczęście, co jest ogromnym plusem w tej książce jest to, że ten stan nie trwa za długo. W innych dziełach czasami przez kilka części bohaterowie nie mogą się pogodzić. Tris przez swoje decyzje zaczęła mnie troszkę irytować. Oczywiście jestem z nią całym sercem i podziwiam poświęcenia, ale w tej części obiektem moich ochów i achów jest Tobias. Chyba on jest spoiwem tej książki, czymś co łączy wszystkich bohaterów i wydarzenia ze sobą tak, że stanowią zgraną całość.

Skoro zbuntowana to pewnie rewolucja. W pewnym sensie czytamy o rewolucji, ale przez różne symulacje jest ona nie typowa. W społeczeństwie, które dzięki frakcjom miało być idealne pojawiają się tyrani. Książka jest pod pewnymi względami smutna, pełna determinacji, miłości i przyjaźni. Wychodzimy poza strefę metropolitalną i wędrujemy po obrzeżach. Sprzymierzeńcy pojawiają się z nieoczekiwanej strony, a przyjaciele zdradzają współtowarzyszy. I na końcu autorka uchyla nam rąbka tajemnicy o co w ogóle chodzi z tym wielkim ogrodzeniem dookoła miasta.

Ja tą książkę bardzo przeżywałam denerwując się w sytuacjach stresowych, niebezpiecznych i wzruszając się w momentach radości i smutku.

Czytaj dalej »

Niezgodna - Veronica Roth

kwietnia 03, 2015

Niezgodna - Veronica Roth

Bardzo mi się ta książka spodobała. Nazywają ją następcą Igrzysk Śmierci, ale wg. mnie posiada inny klimat, mimo, że w niektórych momentach są bardzo podobne. Osobiście uwielbiam filmy i książki katastroficzne, opowiadające o życiu po końcu świata.

W Niezgodnej lądujemy w zniszczonym, zrujnowanym Chicago. Społeczeństwo podzielone jest na frakcję, do których rozdziela się ludzi. Ci, którzy nie pasują do żadnej są bezfrakcyjni, co równa się życiu w biedzie w podziemiach miasta. Niektórzy pasują do wielu frakcji, są Niezgodnymi tak jak nasza bohaterka Tris. Z frakcji Altruizmu, gdzie panuje pokój i zgoda, trafia do Nieustraszoności. Tam przechodzi okrutne treningi aby stać się pełnoprawną członkinią frakcji. A przy tym stara się ukryć swój sekret. W tym okrutnym świecie poznaje co to przyjaźń i miłość. Oprócz tych dwóch wymienionych już przeze mnie frakcjach są jeszcze: Erudycja, Prawość i Serdeczność.

Może to zabrzmi trochę dziwnie, ale brutalność jest wielką zaletą tej książki. Nie wszystko się układa, ludzie giną i cierpią. Wydarzenia zmierzają nieuchronnie do końca miasta takiego, jakie wszyscy znali. Niektórzy spiskują przeciwko władzy. Bardzo mi przypadł do gustu opis samego miasta (tak trochę jak po wybuchu bomby). Zniszczone, puste, brudne budynki, sposoby podróżowanie - pociągi, które się nie zatrzymują i trzeba do nich wskakiwać - to generuje niesamowity, post-apokaliptyczny klimat. I jeszcze to ogromne ogrodzenie dookoła miasta - po co i co jest za nim?

Widać, że Niezgodna jest wprowadzeniem do czegoś wielkiego. Pierwsza część trylogii skupia się na Tris i jej przeciwstawianiu się słabością i treningu. Nie mogło zabraknąć wątku pastwienia się "kolegów" nad nią, jako najsłabszą w grupie szkoleniowej. I jest jeszcze instruktor Cztery - tak to jego imię, jest super przystojny i stanowi taki tajemniczy i interesujący punkt w powieści, którego nie za bardzo można od razu ogarnąć.

Szczerze polecam, ta książka nieźle wciąga.

Jeszcze dorzucę słówko o filmie. Jest dobry, ale pokazuje za mało z samego treningu Tris i jej przeżyć. Ale do oglądnięcia też zachęcam (oczywiście po wcześniejszym przeczytaniu książki).

Czytaj dalej »

Dziennik Bridges Jones - Helen Fielding

kwietnia 01, 2015

Dziennik Bridges Jones - Helen Fielding

Jestem wielką fanką filmu o Bridget Jones. Wg. mnie jest genialny i jest całkowitym przeciwieństwem książki. No niestety. Książka jest nudna i płaska. Ale po kolei...

Bridget Jones jest nieźle popierdzielona. To trzydziestolatka ciągle licząca kalorie, jednostki alkoholu i niemogąca schudnąć 3 kg przez rok. To trochę nieprawdopodobne aby jakakolwiek 30-letnia kobieta miała takie śmieszne problemy. Jej przeżycia z facetami, pracą i kilogramami są... zabawne. Ale to stanowi urok tej książki.

Książka się reklamuje humorem. No niby są zabawne sytuacje, ale coś mi w większości z nich brakuje. Mam takie swoiste uczucie niedosytu. Wpadki Bridget wywołują uczucie zażenowania. Niekoniecznie lubię to uczucie.

Na okładce widnieje taki opis:

"Ta książka sprawi, że polubisz się dokładnie za te cechy, których najbardziej się u siebie wstydzisz. A ponadto w trakcie lektury będziesz co rusz wybuchać śmiechem i wykrzykiwać: „Bridget Jones to ja!”." 

Nie. Zdecydowanie, Bridget Jones to nie ja.

Książka, jak sam tytuł wskazuje, jest dziennikiem. Czyli pisana jest w 1-os. Ta forma ma swoje plusy i minusy, Mamy wrażenie, że jakaś rzeczywista kobieta to wszystko pisała - jest sporo niejasności wynikających z np. niemożności pisania z powodu kaca po jakiejś imprezie. Występuje więc sporo białych plam w powieści i niektórych wydarzeń trzeba się domyślać. To jest coś zupełnie innego niż standardowa powieść, inna forma. Szczerze? Nie do końca mi przypasowała.

Pomińmy teraz Bridget, bo ona jeszcze jakoś wzbudza sympatię i współczucie, ale jej matki strawić nie mogłam. Nawet nie wiem jak wyrazić słowami to co ona wyczynia. To taki typ paniusi po 50-tce która przeżywa drugą młodość i postanawia poszaleć niczym się nie przejmując.

Po przeczytaniu całości mam mieszane uczucia. W sumie nie wiem czy mi się podobała czy nie. Można powiedzieć, że jest interesująca.

Czytaj dalej »